Ben Sen Aslında Biz

Kimsin? Sırra kadem mi bastın? Neredesin? Bir görünüp bir kayboluyorsun. Ateşler arasındayım, tam karşısındayım işte çık gel ateş beni kavurmadan. Beni burada yalnız bırakma gel bir olalım. Yorgunum şimdi benim yerime hayata devam edebilir misin? Ay tepede su gibi berrakken bu sessiz fakat bir o kadar ayak sesli, piyano tuşları gibi dip dibe duran ama yalnız soğuk duvarların arasında yürürken beni sensiz bırakma. Ebelemeç oynardık seninle çocukken. Önüm arkam sağım solum sobe der seni kendi etrafımda döne döne bulmaya ve yakalamaya çalışırdım. Yollarda kalabalığın içinde kaybolurduk beraber. Sen kendi çaresizliğine ağlardın içli içli bir bedene hapis olmuş ruhun için. Ben bu mavinin altında bu katmanın üstünde bir yere sığamayışıma… Sahi adına oyun bile var biliyor musun? Çeşitli isimler vermişler sana ‘’Çadır Hayal, Zıllı Hayal, Hayal-ı Zıll’’ gibi. Sen şimdi ara ara kendini bana göstermiyorsun ya bak geçmişte insanlar seni hep var etmenin bir yolunu bulmuşlar. Oysaki ben seni bir kazanıp bir kaybediyorum. Sen yokken en çokta karanlıklara girmek istemiyorum çünkü beni işte tam o anda terk ediyorsun. Yeşili kucaklasam ne fark eder bu karanlığın içinden aydınlığa beraber çıkmadıkça. Ay gösterirse kendini o zaman rahatlarım işte bilirim elbet bir köklü mabedin arasından sızan ay ışığıyla çıkarsın ortaya. İşte o zaman rahatlarım. Canlı nefesten girip dar sokaklar arasında ki konuk oyunculara doğru dahi yol almaktan hiç çekinmem.

                                                                                          IŞIN GÜLMEZ