Babaya Mektup

Merhaba Baba,

 Bugün yine yazasım geldi sana; eskimiş bir zarfı tutarken gözlerim ve karanlığa isyan eden yatağımın başındaki mumla. Merak etme, Annem iyi. Sabah, güneşle beraber alarm kurmuş gibi uyanıp, ekmek yapıp onları satıyor. Bu arada, Ahmet’i okula ben götürüyorum. Ahmet, artık koca adam oldu biliyor musun?  4.sınıfa geçti. En sevdiği ders resimmiş. Kağıtlara seni çizip duruyor.  Yanı başına da hep beni koyuyor. Seni bana çok benzetiyor. “Abi, babam da bu resmi görse mutlu olur muydu?” diye bana soruyor her tuale özlemini çizdiğinde. “Tabi aslanım, sen çok büyük bir ressam olacaksın, babam daha da mutlu olacak” diyorum. Gözlerini bir görsen; ben bakamıyorum bazen. Her gece uyuduğunda gizlice onu öpüyorum; senin bizi öptüğün gibi. “Ben mi ne yapıyorum?”. Yine edebiyatla uğraşıyorum okuldan arta kalan zamanla. Merak etme, derslerimi aksatmıyorum. Edebiyat yine 5, matematik 3 geldi bu sene. Sayılarla pek aram yok bilirsin baba. Zaten çıkarmayı yokluğundan, toplamayı seni göremediğim günleri üstüne ekleyerek, çarpım tablosunu sana sarılamadığım saniyeleri hesaplayarak, bölmeyi ise aynada yansımanı görerek öğrendim. Neyse, edebiyata daha da ilgim arttı. Öykü de yazıyorum artık. Şiir desen hep vardı. Hatırlarsın; bir gün ilk şiirimi yazmıştım. Madenden çıkıp gelmeni beklemiştim evin kapısının önünde saatlerce. Kömür kokan ellerinle şiirimi tutup okumuştun ve alnımdan öpmüştün. “Oğlum sen bir elmas olacaksın. Ancak kömür olman gerek ilk önce.” derken gözyaşlarıma hâkim olamamıştım. Söz vermiştim sana daha da iyi şiirler yazmak için. “Baba ben şair olacağım” demiştim sana ve her gün yazıyorum; sırf senin o güzel kalbine daha çok inebilmek için. Ertesi hafta, geceden başlamıştım dörtlüğüme kelimeleri sığdırmak için. Sanki ormanda kaybolmuş gibiydiler de ben de onları arıyordum. Durmadan yazıp siliyordum sırf baretine sıkışmış düşüncelerden biraz kurtarmak için seni. Yazdım ve bekledim yine madenden dönüşünü. Gölgen büyürdü eve gelirken. Sanki bir rüzgâr eserdi karşıdaki yoldan sen gelirken. Ancak ne rüzgâr esiyordu ne de gölgen gözüküyordu. Annem, dayanamayıp madene koştu. Ahmet, ilk resimlerini çiziyordu. Benim kafamda hâlâ nokta, virgül bir de gözlerine bakacak olan dörtlükler vardı. Annem, emanet olmayan bir gözyaşıyla saatler sonra geldi. Elinde madenden kalan bir miras; senin baretin. Benim elimde ise yetim bir şiir. Yaktım o şiiri. Her taziyeye geleni ünlem işaretiyle kovaladım. Soru işaretiyle baktım gözlerine. Ve noktayla bitirdim her bir günümü. Sen gittikten sonraki ilk şiirimi de bu kömür kokan zarfa sığdırıyorum Aslan Babam. Umarım beğenirsin…

Bir kömür bir nefese bedelken

Elmas mıdır rengi para denen kâğıdın?

Hani yanardı kömür ateşinde?

Gönle yangın düşerken

Taziyeler su serpmiyor ki soru işaretlerine

Barete sıkışmış bir kalp ve cepleri yırtık

Sen gittiğinde kocaman bir noktaydık.

Virgüller yetmiyor uzatmaya cevapları

Varlığın bir elmasken

İki nokta en çok sana yakışırdı…