Bukalemun

Yılan değişmez, derisini değiştirir. Derisini değiştirmesi de kendi menfaatindendir. Kışın üşümemek için derisini kalınlaştırır, yazın ise yanmamak için derisini inceltirse bu durum kendi çıkarlarını gözetmekten öteye gitmez. Bu durumu insan ilişkilerinde görüyorum ve üzülüyorum açıkçası. Bir insan nasıl bu kadar açgözlü ve sadece kendi faydasını maksimize etmeye çalışan bir canlı olabilir. Bizi diğer canlılardan ayıran diğer tüm canlılara fayda yaratma gayreti değil midir? Yılanın veya akrebin fıtratı zaten bellidir. Ancak insanın karakteri nasıl bir hayvanın ki ile aynı olabilir. Şaşırıp kalıyorum. Bu duruma psikolojik açıdan baktığımda görüyorum ki bu zavallı insanların çocukluk evrelerine kadar dayanıyor. Hatta anne rahmine ilk düştüğü andan başlıyor. Zira ebeveynleri açgözlü ve menfaatçi olan bir çocuğun çok farklı olmasını bekleyemeyiz.

Prof. Dr. Sinan Canan “Çocuklarınız sizin ortalamanızdır.” demişti bir konuşmasında. Biz önce kendimizi değiştirmeliyiz demek isterdim ama zira insan yedisinde ne ise yetmiş yedisinde o oluyor. Bir takım tatsız olaylar yaşadıktan sonra bazı insanların davranışlarının değiştiğini görürüz. Bu olay ona ders oldu, deriz. O fevri, o kıskanç, o açgözlü insan birdenbire yardımsever ve tatlı dilli oluvermiştir. Etrafındakilere amiyane tabirle dalkavukluk yapmaya başlamıştır. İnsan nasıl biriyse karşısındakini de öyle gördüğü için veya bu duruma inanma ihtiyacı olduğu için hemen inanıverir. Zira bununla ilgili babamın çocukken anlattığı bir hikâye vardır: İki kör dolma yiyorlarmış. Biri diğerine; “Neden dolmaları çifter çifter yiyorsun?” demiş. Diğeri ise; “Nereden biliyorsun?” demiş. Muazzam bir cevap vermiş: “Kendi başımdan pay biçiyorum.”

Tekrar dönelim esas konumuza huylu huyundan vazgeçmez. Sonuçta eşeğe altın semer vursalar yine eşektir. İnsanın sadece menfaatleri değişir ve o menfaatler için giydiği kıyafetleri…

Aylin Kaya USTAMEHMETOĞLU