Elbet Bir Gün Buluşacağız

Kimi zaman siyah beyaz eski bir filmde, kimi zaman cızırtılı bir plaktan çıkan inleyen namelerde, bazen yaralı bir şiirde, Haydarpaşa’nın demir raylarında veda dansını yapan trenin gidişini bekleyenlerin gözyaşlarında, vapur iskelesinde, kimi zaman da papatya fallarında var bu umut dolu ama bir o kadar kalbi kırık cümle. Son defa korkak kalbimle sana gelip veda ederken titreyen dudaklarımda yine bu cümle vardı ve sen her zaman olduğu gibi duymamıştın beni. Neden bilmiyorum ama eski bir yarayı deşer gibi bir anda geldin aklıma ve işte tam da o anda en sevdiğim kitabın sayfalarının arasında, kollarını bir birine bağlamış vakur duruşunla, üzerindeki gri palton -ki sana çok yakışırdı-, rüzgârdan dağılmış saçlarının dalgası ve yüzündeki o gönülçelen gülümsemenle bendeki siyah beyaz fotoğrafınla karşılaştım. Haberin yok, bunu senden gizlice almıştım. Sana uzun uzun baktım, yüzündeki her ayrıntıyı inceledim tekrar. Aslında hiç unutmamış,kalbimin derinlerinde bir yerlerde eski bir çeyiz sandığı gibi kilitlemiş saklıyordum seni. Galiba benim seni unutmaya hiç niyetim yok. Şu an muhtemelen hiç sevmediğin bir şarkıyı dinliyorum ama bu şarkı bile bana seni hatırlatıyor. Bu kalabalık şehiri izlerken, emektar Galata kulesinin heybetli duruşuna bakarken, bağırış çağırış uçuşan yaramaz martılara simit atarken, sokak aralarında, caddelerde hızlıca nefes nefese yürürken, tuvalime işlediğim resimin her bir renginde, okuduğum kitapların her satırında da sen varsın. Aslında hayatımda gölge gibi hep bir yerlerde oldun, oluyorsun da hala, tabi ki senin bundan da haberin yok. Çünkü senin hiçbir şeyden haberin yok. Olmayacak da. Seni görmem imkânsız biliyorum ama olur da bir gün tekrar karşılaşırsak daha önce söylemediğim ve asla söylemeyeceğim öyle çok şey var ki sana.

Off… Ben seni ne güzel derinlere bir yerlere gömmüştüm, üzerini de sıkıca örtmüştüm. Nereden geldin birden aklıma? Ne oldu şimdi? Fotoğraf mı? Hayır, ondan önce gelmiştin zaten hatırıma. Belki de hiç gitmemiştin…

Evet, ben seni hiç unutmadım. Kalbimin tozlu raflarında eski bir hatıra gibi tozunu almam için bekliyordun, benim de toza alerjim vardı, hapşırdım ve sen geldin aklıma. Çok yaşa!

Şimdi senin sevdiğin şarkıyı çalıyorum, ”Elbet Bir Gün Buluşacağız…”

Burcu YILMAZ