Gelmişti

Üst üste atarken katrana dönmüştü… İki ayağı vardı, iki kolu, iki gözü, bir tane de ağzı… Ağzının tadını da kaçırıyorlardı. Öyle anlar oluyordu ki, yüreğinin kabuklarını elleriyle hücre hücre söktürüyorlardı. Gece uzun sürüyordu. Belki de deliriyordu, her an aklını hissederken. Aramak dediler, peki ya bulmak… Görebilmek… Kim, neyi saklayabiliyordu? Kulübesinde bunları düşünürken sabahın zikri başlamıştı. Sorular yer değiştirdi. Her sabah olduğu gibi, elindeki rızık torbasını, ne bulursa doldurmak için evden ayrıldı. Ayaklarının çamurunu eve getirmemek için yolunu taşlarla döşemişti. Yürümesini hafifte olsa zorlaştırmıştı.  Karnını doyuracak kadar nasibini topraktan alacaktı. ‘Doğuran, can, ayıydı… Mayıstı. Bedenin, doğayla en uyumlu olduğu zamandı. Sabah hırkanı sevdiren rüzgârı, öğlen ki can veren güzelliği, akşam mutlulukla rahat ettiren havası…’

Toprakta ışkınlar onu bekliyordu. Verileni torbasına doldururken, ‘her şeyi içine çeken kara delik, içindekileri dışarı fırlatsa.’ dedi. Hava da kararmaya başlamıştı. Yağmur bastıracaktı.

‘Kötüler hep belirgindi… Birisi olsa karşımda, şimdinin uygarlık görmüş, medeni, eğitimli insanı değil; beton evlerde yaşamayan, belki bıçağını bile hala kendi yapan, cebinde çakmağı olmayan, çıkarını elde edince yüreği gülmeyen, insan ezmekten zevk almayan, öldürmekten kaçınan. Hiçbir şey değişmese… Değişen her şey bir zamanlar iğrençti. Şimdi ise mide bulandıracak kadar iğrenç.  

Hissin varlığı ağır olan insanlar olsa… His, değişimden ziyade pekişse, güzellikle.

Gökyüzü ayaklarımın altındaydı. Evrenin sonu vardı, gökyüzü düşünüldüğü gibi dipsiz değildi.  Sol tarafında yumruğun kadar olan kalbin içindeki boyutsuzluk, ruhtaki ölümsüzlük hissi sonsuzluktu.

Hür doğdurdu, hür öldürür; ellerine takılmak istenen zincirlerin içinde, görülen, görülmeyen ama var olanların en cahili insanlar, bir kuş olmayı tercih edecek zekâya sahip olmayan bizler, kaybolan köpüklerin şahitliği yerine suyu hissedebilirsek.’

Merve Yıldız Özbek