İstanbul’dan Gönüle Kalkar Bu Gemi

Durmadan denize bakıyordu. Sabah saat 6 ‘dan beri dalgaların misafiriydi. İhtiyar bir gülümsemeyle denizin verdiği resitali dinliyordu. Gemiyi bekliyordu. Hiç gelmeyecek gemiyi. Yaktı bir sigara daha. Yettiğini biliyordu. Zamlar da artınca daha da dikkat eder olmuştu. Ama dayanamıyordu. Bir Türk kahvesi ve dertle iyi gidiyordu namussuz. Türk kahvesi yoktu yanında ama bol köpüklü bir derdi vardı. “Gelir miydi?” derken sağ gözü seğiriyor; sol gözü kapanmamak için adeta savaşıyordu. “Ya gözünü açıp kapayıncaya kadar geçip giderse” diye korkup psikopata bağlamıştı. O gemi ne de güzeldir şimdi diye hayallere dalıyordu bir yandan da. “Saçlarına toka yapmış rüzgârı, bulutları da kirpiklerine takmış, her bir gözünü açıp kapatışında bir yıldız kayıyor. Onun olduğu gemi güzel olmaz mı hiç? Sensizliğe hayıflanmam; sensizlikte bile sen varken” deyip yine bekledi dün gibi ve ondan önceki günler gibi…

Nedir bu İstanbul güzelliği sendeki?

Servilerin selamını mı getirdin bozkıra?

Yoksa suya hasret gönlüme lodos mu oldun?

Biçare oldun; bin çare oldun

Gittim; vuslata küserek

Sol yanım hasretken bir bakışına

Uzak durmana şah damarım kadar tamamım

Limana bıraktım her bir renkten seni

Sensizliğine sahibim şimdi

Sen’in geçtiği her şey gönlümle beraber

Buna da elhamdülillah…