Kaybın Duygusu

Biriktirdiklerimin arasına insanları almayı unutmuşum. Geride bıraktıklarımın sancısını yaşarken, sancımın kaynağına gidiş yolundaki muğlak sızılardan haber aldım bu gerçeği. Unutkanlık, hayatımda var olan ciddi bir meseledir hep. Yorgun ruhumun benliğime nakşettiği sihirli dokunuşlar detaycı olduğundan ötürü büyük resim hep gözümün önüne geç gelir. Bu yüzden farkındalığım her daim eksiktir.

Eksilmek bende azalmaya denk değildir ama. Bir şeylerin eksikliği belki üzerinde düşünülmesi gereken bir konudur. Fakat bana göre; tamamlanan başka şeylerin sonucudur eksiklik. Çoklu görev mantığı düşük olan insanoğlu bir şeyleri bitirirken, başka bir şeyden eksik kalır. Çoğu zamanda eksiklik kayıp ile istiare edilir ve ardından kaybın duygusunu yaşar insanlar, içlerine gömülerek.

 Kiminin kaybı fısıltıdır, kimininki vaveyla… Ama sanırım benimki ikisi arasında bir şey. Ne çok sessiz ne de davudi bir sesi var.  Zaman zaman çaresiz tınlamalarda yükselir, doğrudur. Fakat sanırım ben onu tekdüze bir çınlama haline getirdim. Kulağıma zarar verse de çınlamalar, bir yandan da ritme çok alıştım, bırakamıyorum. Yokluğu artık eksiklik gibi geliyor. O sustuğu zaman robotik yansımalı iç sesim konuşmaya başlıyor ki; o benim için hala fazlalık, eksiklik değil. Belki de eksik birikimlerin sonucu tamamlanan şaheserim, henüz haberdar olmadığım.  Tamamlanmış birikimlerimin sunduğu bir ürün gibi. Hem insani, hem hayali…

Evet, unuttum insanları. Biriktirmek, birleştirmek pek bana göre değil.  Eğer bu bir hataysa; ben hatalarını düzeltebilen bir insan da değilim. Geçmişten ders alsam bile gelecekte bunu göz önünde bulunduramayacak kadar unutkanım. Ama inanıyorum ki unutmak da tamamladıklarımın eksiği…

Tuğba BEYCA