Önümdeki kibrit çöpleriyle uzun zamandır oynuyorum, parmağımla daireler çiziyorum, dağıtıyorum, topluyorum, havaya fırlatıyorum, arada dağınık bırakıyorum; uyuyorum. Sabah uyanıyorum kimse toplamamış, elim gitmiyor, üzerine basıp çıkıyorum. Bir heves eve doğru yola çıkıyorum, bugün kibritlerden bir şeyler yaratmalıyım. Eve geliyorum, o kadar da çekici gelmiyor, boş boş tavana bakıyorum…
Düşünceler arada uğrayıp kaçıyor, bir pegasus mu yapsam, çok mu uçuk, boş ver. Bir ev yapsam bahçe içinde, çok sıkıcı. Uçak yapsam, uğraşamam şimdi. Peri yapsam, oldu canım her şey ne kadar da kolay değil mi, geçiyorum. Yunus yapsam, rutin tin tin. Bir bavul, dağ, kuş, ı ıh uykum var…
Akışa bırakarak kaç gün harcadım. Saymadım. Akışa bırakma kararı da almamıştım zaten, (bkz. Aylak Adam Yusuf Atılgan) Fikir belirdi. Kendi kendine oldu. Kibrit çöpleriyle bir bisiklet yapmaya başlıyorum. Deneme yanılma, daha önce hiç bisiklet yapmamıştım ki. Tutkalım var, büyüteç var, var bir şeyler.
Oldu sanki. Rengi kırmızı. Kıpkırmızı. Kiralamıştım benzerini geçmiş zamanda. Ufaktan binmeye başlayabilirim.
Bu kiloyu bu çöpler taşıyamaz, spordan başlayalım. Selam hala orda mısın? Salona pedallamaya başlıyorum. Henüz içim rahat değil, Tahta zincirler gıcırdıyor. Bisikletçi tahta zincirleri yağlaman lazım diyor, günde iki kere. Yapmaya başlıyorum dediğini ama her yere geç kalıyorum, uykularım kaçıyor. Bana kızacaklar. Keşke biraz uyuyabilsem… Saat yine sabahın üçü. Söylenenleri hatırlayamıyorum, çok huzursuzum…
Gıcırtılar bitti. Hafifledim mi ne? Bisikletçiye uğruyorum, yağlamaya son vermek istediğimi söylüyorum, bisikletim çok iyi görünüyor artık yağlamayı bırakabilirsin diyor, çok mutluyum…
Bisikletimi herkese göstermeye başlıyorum.
– Bisikletin fazla kırmızı olmamış mı sence de, fazla sessiz değil mi?
– Bilmem belki de tekrar yağlamaya ihtiyacı olacaktır… Göreceğiz.
Her gün yeni bisikletime atlayıp, kaçıyorum. Şimdi önüne bir sepet yapacağım, iki tane yavru kedi için. Ayyy nasıl da çıktı karşıma bu kızçeler. Eve koşuyorum, küçük şirin bir sepet yapıyorum, koyuyorum kedileri önüme, pırrrrr.
_Kahveye gelsene.
Bisikletimi bağlıyorum, kahveye gidiyorum. Yine sabahın üçü olmuş, ne gülmüşüz.
– Ne kadar güzel bisikletin oldu!
– Sana da yaparım.
Bu sefer lila bir tane yapmaya başlıyorum, tekerleklerine mor çiçekler konduruyorum.
-Bin bakalım, beğenecek misin? El ele tutuşup gezebiliriz.
-Yeni bisikletime yeni kıyafetler lazım, atlıyoruz bisikletlere, çantalar kıyafetler, ayakkabılar alıyoruz.
– Ne kadar güzel oldu bisikletin!
-Sana da yaparım, biliyorum düşmekten korkuyorsun ama korkma, sağlam yapacağım, güven bana. Bu sefer turuncu bir tane yapıyorum, Beraber gezelim.
-Ne kadar hoş bir bisikletin var!
-Sana da yaparım.
-Tamam.
-Seninki mavi, al bakalım.
-Artık istemiyorum.
-Peki, nasıl istersen.
Sepete birkaç şişe bira, birkaç fıstık koyuyorum.
-Karanlıkta binmekten korkar mısın?
-Yoo, bir sürü bisiklet var etrafta, hadi gidelim.
– Biraz fazla binmiyor musun bisikletine?
– Ama benim ilk defa bisikletim oldu.
– Bu bisikleti sakın bırakma!
– Kısacık zamanda ne güzel bisiklet yaptın, senin adına çok mutluyum!
– Bu bisiklet çok güzel, aşmışsın sen!
– Sana da yaparız. Siyah olsun seninki. Al bakalım. Beraber gezebiliriz.
– Canım binmek isterse haber veririm.
-Peki.
-Nasıl yaptın bunu, neden bu rengi seçtin, ben de seninle gezmek istiyorum, benim de bisikletim var, bazen bağ bahçede binmek istiyorum, aşırı, bazen de evin içinde turlamak.
– Evin içinde de turlarız, bazen içeride bazen dışarıda.
– Seninki pembe olsun,
-Seninkini narçiçeği rengi yaparız.
-Sana yeşil yakışır.
-Sana arı gibi, sarı siyah bir tane yaparım.
-Senin için de… Onun için de… Sanırım bu kadar yeterli, kibrit çöplerinle ne yapacağına sen karar ver, hiç birşey yapmasan da olur tabi, zamanı gelir elbet. Ben pedallıyorum.
Dilek GÜLCÜ
0 Yorum