Ağaçları ve kuşları her zaman sevdim, güneş ışığını ve aydınlığında sürüklenen beyaz bulutları sevdim. Yaprakların bir esinti sayesinde hareket etmesini ve gece karanlığında, karanlığı bir umut kendi ışığı ile aydınlatmaya çalışan ayı sevdim. Yine de bir süre önce bende başlayan yorgunluk ve bitmişlik gecenin ve ılık soğuğun üzerinde bir örtü gibi duruyor. Yaprakların bir esinti halinde şarkı söylemelerini seyrederken, içimde sadece hüzün vardı. Hüzün içimde bir şafak karanlığı gibi oturuyor, oturduğu yeri kendine mekân edinmiş gibi rahat ve bir o kadar da umursamaz. İçeride bir zamanlar sıcak olan duygularımı soğutmaya yetecek kadar acımasız ve bir o kadar da beni bitirmeye istekli.
İçimdeki karanlık ile boğuşurken içine düştüğümde kendimi bir uçuruma düşmüş gibi hissediyordum. Büyük bir dikkatle askıya aldığım yılların üzüntüsünü kafamda silmeye çalışıyorum, ama her şey bana meydan okuyormuşçasına silinmiyor ve her fırsatını buldukça kendini hatırlatıyor. Başımın üzerinde beni rahatlatmaya çalışan güneşe kendimi teslim ediyorum ama güneşimi engelleyen kara bulutlar buna bile izin vermiyor. Sanki sonsuza kadar yağmur yağacağını ve karanlık kalacağını söylüyorlarmış gibi bir de gök kuşağımı, güneşimi, çiçeklerimi ve kuş seslerimi benden alıyorlar.
Büşra DEMİR
”Bu da geçer ya Hu ” demek istedim … sevgiler ve selamlar
😂 teşekkür ederim.