Milyonlarca kabul olunmuş duasın sen, göklerden inip ellerime konarken…
İçimi ürpertse de soğukluğun, huzurla dolduruyorsun yeryüzünü. Adeta tüm çirkinliklerimize perde çekip, rahat bir nefes aldırıyorsun,
nefesimizi keserken..
Mikail, diyorum içimden, gene coşturdu gökyüzünü,
devirdi çiçeklerle dolu sepetini, pamuk tarlasına döndü gökyüzü..
Beyaz örtü şehrin tüm kamburlarını örterken, daha bir güzel görünüyordu gözüme şu beton yığınları,
sevilesi devler.
Ağaçlar her halleriyle güzel ama bir gelin gibi beyaz tüllere büründüğünde,
şenlik var, diye haykırasım geliyor. Hiç olmadığı kadar güzel görünüyor etraf
Oysa ben baharı severdim, kara kış da neyin nesi?
Hadi oradan, kışın neresi kara, her yer çarşaf gibi bembeyaz.
Baksana…
Dilek ÇOBAN
0 Yorum