Mülteci

Soğuk nefesini ensemde  hissettiğim  savaşın; o karanlık, acı ve acımasız çehresini arkamda bırakıp anavatanımdan kaçıyorum.

Arkama bakıp geride bıraktıklarım için endişelenmeyi isterdim ancak bu zavallı hüznümü yaşamaktan bile acizim. Acziyetimin sebebi ise gözünü hırs ve öfke bürümüş, kendi insanını yok etmekten zerre tereddüt duymayan bir avuç zalim…

Maalesef geride ne gözü yaşlı bir anne, ne özgürlüğü kısıtlanmış bir baba, ne de hasta bir aile büyüğü bırakabildim. Neslime bir kibrit suyu çakıp tüm ailemin yok oluşunu hissiz bir şekilde izledim. Hayatta kalışıma sizler sevinmiş olabilirsiniz ancak bu onlar için eksik bir cinayet değildi. Zira benden alınan her bir  parça için ben her gün yeniden doğup, yeniden ölüyorum.

Onlar hayatta bıraktıkları bu canlı cesetle onlarca cinayet işlemeye devam ettiler ve hayatta kaldığım her gün boyunca, bana yaşattıkları bu eziyetle cinayet sayılarını arttırmaya devam edecekler.

Hayatta kalışımın nedenini sorguladığım bu gece yarısında, apar topar bindiğim bu feribotla yeni bir hayata adım atacakmışım, öyle diyorlar. Başka bir dramın yaşandığı bu feribotta; gözü yaşlı anne- babaların çocukları için korkularını ve çırpınışlarını görebiliyorum.

Bilinmezliğe yaptığım bu yolculuk beni zerre korkutmuyor. Çünkü kaybedecek bir şeyim yok. Yüzümde ki acı tebessümü yanımda aynam olmamasına rağmen görebiliyorum.  Bir taraftan zavallılığıma acıyıp, diğer taraftan gücümü yokluyorum. Bir savaşı geride bırakmak için çıktığım bu yolun sonu, beni başka, yeni bir savaşa hazırlıyor.

Bundan sonra ki hayatıma ‘sıradan bir vatandaş’ gibi devam etmeyi  ne çok isterdim.   Artık yeni bir unvanım vardı ‘Sığıntı’…  Milletler bu duruma afili bir isim de bulmuşlardı. Onlara, bizlere yani bana ‘Mülteci’ diyeceklerdi.

Ben dilini, yolunu bilmediğim bir ülkede; istenmeyen gözlerle bakılan, kendisinden korkulan hatta nefret edilen bir sığıntıyım artık.

Evet, bu zavallı sığıntı büyük bir diyet ödeyecek.
Bu zavallının yaşadıkları, hayatta kalmasının diyetiydi…

Ayşegül GÜR