Yamalı Papatya

Hoş buldum diyerek yanına oturdu ve başladı konuşmaya: “Hatırlar mısın tam 2 yıl olmuş ilk buluşmamızın üzerinden? Ellerim titremişti de masanın altına gizlemiştim sen görmeyesin diye ve yama yapmıştım pantolonuma dün gece. Ayakkabılar Emin abiden emanetti. Geceyi sabah yapıp uykusuz gözlerle gelmiştim karşına ki ustadan günlüğümü biraz fazla alıp Rumeli çikolatacısına seni götürebileyim diye. Bahçeli sanki ayrı bir güzeldi. Yeni gelmiş gibi yapıp aslında tam 42 dakika önce kahvecinin önündeydim mahcup etmeyeyim seni diye. Saat tam 11’i 5 geçe yelkovanla akrep raks etmişti sanki.  Sende; pembe bir bluz, siyah etek ve siyah ayakkabı; bende ise kirli sakal, gecenin mirası yorgunluk ve hafiften beyazlamış saçlar. Sana söyleyemedim ama saçını toplayınca çok güzel oluyorsun. Ben ilk şiirimi okumuştum sana; sen de bir şaşırma ve bir heyecan. Paslı anahtar da kalemimiz olabiliyormuş demek ki, dediğimde öyle güzel güldün ki. Anlamıştım o zaman gecenin gündüze duyduğu aşkı ve hasreti. Hep geceyle dertleştim bilir misin; en yakın dostumdu karanlık çünkü utanırdım seni sevdiğimi söylemeyi gün ışığında. Pas ve kiri ancak gece gizler diye inanırdım. Neyse; iki türk kahvesi söyledik. Sen sade, ben şekerli. Cesaretimi topladım ve seni sevdiğimi o gün söyledim. Yere düşen gözlerin tatlı bir utancın simgesi haline gelmiş, yanaklar gül rengine dönmüş, iki inci sonra bana dönmüş ve ben de demişti. Yürümeye başladık ve en sevdiğin çiçeği söylediğinde koşup alıp gelmiştim bütün itirazlarına rağmen. Senin sevdiğin her şey bu kadar mı güzel olur derken bir anda papatyalara bakarken buldum kendimi.” Ve tam 2 yıl sonra bugün yine bakıyorum papatyalara soğuk mermerin üstünde oturarak. İnşallah bugün üşümezsin. Seni çok seviyorum…”