Koca Kent


Bir akşam soluklansam yanında,
Bıraksam dertleri.
Yoruldum yaralı yalnızlıklardan,
Yoruldum kendimden.
Bir çocuk ağlıyor köşebaşında,
Üşüyor elleri,
Dışarısı soğuk, zemheri.
Çiçekçi de kapatıyor,
Abla iş yok diye çiçekleri.
Gözüme batıyor,
Simitçinin satılmamış simitleri.
Aydın Abi hasta,
Yere düşmüş gözleri.
Bir akşam soluklansam yanında, 
Bıraksam dertleri.
Yoruldum yaralı yalnızlıklardan,
Yoruldum kendimden.
Çoban olsam dağlarda, 
Tek derdim olsa,
Kuzuların güvenliği. 
Kavalımı çalsam keyfimce, 
Oynasam onlarla, 
Sere serpe… 
İlkbaharı özlesem, 
Kır çiçeklerini. 
Ah bu koca kent ve
Bitmeyen kış geceleri…

Gülgün BİLGİÇ


Like it? Share with your friends!

Gülgün Bilgiç
Ege Üniversitesi İktisat Fakültesi mezunuyum. İstanbul Üniversitesi Felsefe bölümü öğrencisiyim. Yazmak anlamın melodisi, edebiyat bitmeyen senfoni... Dileğim çığlıklara tercüman olmak, şeffaf bir aralıkta yüreklere dokunabilmek...

65 Yorum

Yanıtı iptal et

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

  1. Her yerden kalplere dokunur bu sözler. Yüreğinden taşan sözleri yansıtan kaleminize sağlık.

    1. Belgincim hep birlikte öğrendik öğrettik o senin güzelliğin canım. Çok teşekkür ederim.

    1. Çok teşekkür ederim, çobanlar mı daha yalnız biz mi bu koca kentte kalabalıklar içinde yalnızız kim bilebilir ki ?