Yıkıldı ruhumun şehirleri,
Bu ucu bucağı olmayan bedende barınamadım.
Daha kokusunda hasrettim aydınlık bir geleceğe,
Güneşi, suyu boldu amma soldurdular yarınlarımı.
Kendi toprağımda tutunamadım.
Yağmurlar yağdı gün aşırı.
Üşüttüler sıcak iklimlerde.
Ve ben hep göğün bir bildiği vardır dedim.
Meğer bulutlardan alçakta yağıyormuş yağmurlar, bilemedim.
Bir gözyaşlarım bir de umudum, akıp gitti çaresizce ihanetin pususuna.
Çırpındım ama gücüm yetmedi, çıkarcı insanlardan kendimi kurtarmaya.
Aldım bavuluma hiçlikleri, kaçtım ruhumdan inançsızca.
Benden geriye son iyilikte akıp gitti ruhumdan dökülen kanlarla.
Kötülüğe meylettirdiler beni,
Ben, beni benden bile kurtaramadım.
Eğer kaldıysa sevgiye dair bir dünya,
Kurtar beni benden al götür oraya.
Yaşamak diyemiyorsak şu kanlı hayata,
Sevgiyle varalım hayat olan dünyaya.
Serkan EMİR
0 Yorum