Sakın Kimseler Bilmesin

ışığını kaybetmiş yetim gündüzüm
güneşimi ararım dağların arkasında
karanlığın sebebi benim, üzgünüm
yaralı ormanları sardım asi kıvılcımla
söz ver bana, sakın kimseler bilmesin…

sudan sebeplerin çatlamış toprağıyım
nefret tohumu susuz bırakır beni
cennetteki evsizlerin çile ortağıyım
cehennemde sarayda yaşatırlar beni
söz ver bana, sakın kimseler bilmesin…

açlığımı terbiye etmeyi öğrettiler
sütsüz kalan çocukları da avutmayı
varsıllara imrenmemeyi öğütlediler
eşitlenmeden matematiği uyutmayı
söz ver bana, sakın kimseler bilmesin…

‘bölüşelim, güzelleşelim’ örgütüne üyeyim
kimine göre haktım, kimine göre ahmaktım
sevgiyi çoğaltamadığımda katıksız köleyim
aşka giden yollarda korkularımın kırbacıydım
söz ver bana, sakın kimseler bilmesin…

Suat GÜRBÜZ