Tanımıyorum


Seni tanımıyorum, gözlerini tanıyorum,
Çok yıkanmıştım içlerinde, özlüyorum…
Gözlerinin sesi çarpmıyor artık kirpiklerime
Sevgini duyamıyor tulumba olmuş kalbim
Toprak oluyor akamete mahkûm yüreğim
Gözümden çıkanla birleşip çamurlaşıyorum…

Seni tanımıyorum, yüzünü tanıyorum,
Çamur yoğuruyor ellerim yüzümde
Tırnaklarımda yılların sensiz derinliği
Yavaş yavaş geziniyorum, kırışıyorum…
Yüzüm yanıyor gülüşümdeki sahtelikte
Çenemi bağlatıyorum, düğüm attırıyorum…

Seni tanımıyorum, boynunu tanıyorum,
Uyuklayan birisini görünce bakamıyorum
Sarılamıyorum, öpemiyorum, koklayamıyorum…
Yastıkta bıraktığın çukurda boğuluyorum
Teslim olamıyorum, aramaya devam ediyorum
İçimdeki ölümü öldüremiyorum, ölüyorum…


Like it? Share with your friends!

Ahmet Gencal
İngilizce öğretmeni. Psikolojik denemeler ve öyküler ustası. Zamanla tıpkı bir çaykara gibi arıtılıp gün yüzüne çıkan damıtılmış yaşanmışlıklarını eserlerinde kullanıyor.

2 Yorum

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

  1. Şiiriniz çok duygusal kaleminize sağlık olsun. Içinizde bulunduğunuz ruh halini çok güzel aktarmışsınız