Bebekler sunuyor

Tanrının gülümsemesini

Seher vaktinde

İs kokusu basıyor şehri

Sen uyuyorsun

Çöp kutusunda kartonlar ve tekir kedi

Sokaklarda sadece üç beş yaşam izi

Çiçekler gizli, yaşama sevinci maskeli

Artık bayramlar da eski bayramlar değil ki…

Yağmurun ritmine bırakmıştım kendimi. Keman sesinin gerisinde arp sesi yüzyıllar ötesinden tınlıyordu çise çise. Işıltılı bir dünyaya açıyordum gözlerimi. “(Bilmiyorum nedir bu sende olan, bu kapayan ve açan; yalnız anlıyor içimde bir şey gözlerinin sesini güllerden derin olan) kimsenin yok yağmurun bile böyle küçük elleri’’… Edward Estlin Cummings’in dizeleri sızıyordu yüreğime.

Mavi, göz alıcı ve berraktı kırmızıyla dans ederken. Bir palmiye ağacının yaprakları yelpazeliyordu sonbaharın diri akşamlarını. Soğuktu, gök gürlüyor, simsiyah bulutlar giderek çoğalıyordu. Müziğin ritmi, yağmurun ritmi altında iki büklüm eziliyordu. Birkaç sakız sardunyası göz kırpıyordu sevinçle. Her damla yeni bir notaya evriliyor, suretlerin gizemli kanatları yeni şarkılar besteliyordu. Gökle yer, karanlıkta birleşiyordu. Bütün bu yapılıp bozulmalar, iç çekişler, kahkahalar, sonsuz boyutların tükenmez yolculukları… Ulu yalnızlıklar böyle havalarda nefes alıyordu. Söylenmemiş sözler karışıyordu damlalara. Sislerin arkasında aşk, baş döndürücü bir toprak kokusuna eşlik ediyordu. Uzun kış akşamları gelmeden karamsarlığımı atmalıydım üzerimden. Sonuçta hepimiz yalnız değil miydik? Günümüz yalnızlığının başat kelimesi değil miydi anlaşılamamak?

Her şey göründüğü gibi miydi? Ulu yalnızlıklar aslında en yüce tesellilerimiz değil miydi? Sözümüzü İbn Arabi Hz. ile taçlandıralım; “Sonsuzluk yolcusunun yalnızlıkla ilişkisi, Allah ile insan kalbi arasındaki ilişkiye benzer. Nasıl ki, Yaratıcı, en büyük tecellisini insan kalbinde buluyor, aynen bunun gibi, insan da en yüce tecellisini yalnızlıkta bulur…”

Gülgün BİLGİÇ

Gözlerimde bir çocuk

Eli siyah, gönlü beyaz

Bilincinde çağların köleliği

Öylece yürüyordu aydınlığa

İçimi ısıtıyordu bakışı

Zekice parlıyordu badem gibi gözleri

Ah insanlık! Çağdaşlık ve kölelik

Nasıl yan yana duruyordu

Sofralar kuruluyor

Sofralar kaldırılıyordu

Artıklarıyla yetinecekler açlıktan ölüyordu

Susuzdu karar vericilerin yürekleri

Çorak topraklar gibi verimsiz

Yağmur yağmıyordu bu topraklara

Merhamet ağlıyordu.

Gülgün BİLGİÇ

İnzivada yazılan şarkıların sesi

Süzülür yitik bir balıkçı teknesi

  Bir sokak ötede bahar

Ve ne olursa olsun çiçekler

Hayatın en güzel buluşmaları

Zamanın gümüş kapıları ardında bekler

Gülüşünün yeşil çayırları gibi

Yeni açmış papatya masumiyeti

Salgın gecelerinin maskeli meleği

Tünelin ucunda elinde feneri

Düşünde yasaklanmış ada seferleri

Hayata dair karmaşık çizimleri

Dünyayı değiştirecek sözleri

Sessizlikten korkar göle yansıyan sureti

Kimse bilmez neler kaybetti

Engin maviliğe dalar gözleri

Düşer yüzüne akşamın sonsuz gölgesi

2020
Gülgün BİLGİÇ

Yağmurla beraber cümleler yağıyor yüreğime. Tüm sözcükleri ateşten, suya hasret cümleler, gezgin bir masalcıyım ben. Kül Kedisini Küçük Prensten derleyen, karıncalara gökyüzünde resimler çizdiren.

Bazı yazılara nasıl başlayacağını bilemiyor insan. Harfler asılıp kalıyor, susan kelimeler uçuşuyor boşlukta.  Hz. Musa gibi feryat ediyor; “Ya Rabbi! Dilimdeki kekemeliği gider ki onlar benim konuşmamı anlayabilsinler ve beni kardeşim ile kuvvetlendir.”

Karlı dağların ortasında kalmış gibiyim,  daha çok gitsem çığ, aşağı insem yar. Ne yana baksam efkâr. Harfler kaçıyor benden, ne zaman toplamaya kalsam yaralanıyorlar. Kelimelerim ağır yaralı, yoğun bakım ihtiyacında, süslesem içimden gelmez, basitleştirsem manayı vermez. Allah izin verse de latifleştirebilsem. Dört bir yana şifa verse, ağlayanları güldürse, acıları bir parça hafifletse, yaraları sarsa, yardımcılara güç verse, her harf bin umut devşirse. Mıh gibi çakılı yaşananlar kalbimde, dört bir yan yangın yeri. Zerre ağlıyor, birleşsek acısını dindirmeye yeter mi gücümüz? Yaradanın işine karışamayız elbet, vardır bizler için bir bildiği. Kim bilir belki aşarız beraber bu engelleri.

Bazı zamanlarda susmak da konuşmak kadar önemli. Hem insan kendi yaşamadığını nereden bilebilir ki.  Artık bırakalım ahkâm kesmeleri, üstten söz söylemeleri. İçimize yağsın yağmurlar.  Susalım sadece susalım.

Susarsak duyacağız göklerin çağrısını
Susarsak duyacağız başakların yankısını
Susarsak duyacağız zerrenin feryadını
Susarsak duyacağız sazlıkların şarkısını
İç sesimizin sessizliğinde
Sözlerimiz kaybolduğunda
Konuşmadan tek ses olduğumuzda….

Ah kar! Ne dinginsin

Ne örtücü ne dönüştürücü

Tüm kirleri alıyor

Beyaza sarıyorsun

Utanıyorum yüzüne bakmaya

Gözlerim yerde

Seni kim temizleyecek

Gözyaşlarım yeter mi silmeye

Gecenin rengi sarıyor

Beyazda açıyor çiçekler

Üzülme diyorsun

Mor bir menekşe

Tutuşturuyorsun elime

Gülgün BİLGİÇ

O kadar güzel seviyorsun ki

İçimde solmuş çiçekler açıyor.

Gizli bahçeler yeşeriyor birdenbire

Saklı yıldızlar fırlatıyorum

Bembeyaz karın üstüne

Beyaz karlı gecelerde bir ateş yanıyor.

Etrafında biz,  başbaşayız ikimiz

Kimse bilmiyor,  bu hangi ülke

Günlerden hangisi

Bir gizli sığınakta saklanıyoruz

Gün, sonsuzluk ertesi…

Mor bir kafesteyim

Pembe düşler sokağının

Yemyeşil cennetleri

Çok uzak

Kalbim mavinin derinliğine

Özgürlüğün sesine tutsak

Işıklı beyaz geceler

Çoktan kayboldu

Gri akşamüstleri

Unutulalı çok oldu

Bir buğulu kızıl sevdadayım

Artık aşk yasak

Gülümsüyor geceden kuytu

Siyah bir ölüm

Bugün yarına çıkmayacak

Geldiğinden korkmuyorum

Lâkin kaybolmakta renkler Onları kim boyayacak

Yıldızlı göğün altında bir katre hayaldir yaşamak

Sonsuz aşkın kanadında ufka dolan aydır  yaşamak

Yaşamak bir garip  mevsim

Yaşamak bir sonsuz iklim

Yaşamak akşam sefası

Yaşamak gönül yarası

Oldu olmadı bitti bitmedi

Üç günlük bir handır yaşamak…