İçimizdeki Çocuk

Hiç durmadan sallanıyorken salıncakta, her gece ”On İki Dans Eden Prenses” gibi her şeyin mümkün olduğu o güzel dünyaya gidiyordu. Sigmund Freud’un dediği gibi rüyaların bastırılmış duyguları ortaya çıkardığını düşünürsek, aslında hepimiz sınır ve engel tanımayan, her şeyin mümkün olduğu bir dünya aramıyor muyuz? Gerçek dünyada fikirlerine değer verilmeyen Alice kendisine Harikalar Diyarını yaratmıyor mu? Orası Alice için aslında olması gereken dünyayı temsil ediyor.

Hiç durmadan sallanıyorken salıncakta, Wendy Darling gibi Peter Pan’in peşine takılarak gökyüzünde varolmayan ülkeye gidiyordu. Burada kayıp çocuklarla, deniz kızlarıyla karşılaşıp, kötü kalpli korsan Kaptan Hook’la savaşarak, bir çoğumuzun büyürken kaybettiği mutluluğu, inanırsak ve hayal kurarsak yakalayacağımızı hatırlatıyordu.

Hiç durmadan sallanıyorken salıncakta, bir fırtına onu Oz Büyücüsü-‘nün diyarına atıyordu. Bu diyarda periler, uçan maymunlar, cüceler, renk renk bahçeler, sarı tuğlalı yollar gibi fazlasıyla renkli bir dünya vardır. Bu yolculukta Korkuluk, Teneke Adam ve Korkak Aslan’la birlikte; bilinmeze doğru yola çıkmadan bilinmezle yüzleşmenin mümkün olmadığını anlatıyor.

Hiç durmadan sallanıyorken salıncakta, Lucy Pevensie gibi eski bir dolaba girer ve kendisini Narnia’nın karlı topraklarında bulur. Burada konuşan hayvanlar, orman perileri ve daha pek çok fantastik yaratık yaşar. Narnia’ya ergenlik çağından sonra giremiyor olmanız, çocukluktan çıkmış bir bireyin gerçeklerin arkasındaki derinliği görmek yerine gerçekleri olduğu gibi görmeye odaklanacağındandır.

Hiç durmadan sallanıyorken salıncakta, kırılmış renkli bir şişenin, cam parçasından dünyaya bakar gibi, uzaktaki o yerlere sallandığımız anlar mutlu zamanlardı; çünkü düşüncelerimizle ve hayal ettiklerimizle baş başaydık. Büyüsek de çocuk kalmayı deneyelim ve bir oyunlukta olsa unuttuğumuz hayallerin peşinde Düşler Ülkesi’ne gidelim. İçimizdeki çocuk bizi hep aydınlığa taşıyacaktır. Rob Gonsalves’in ”Over the Moon” adlı tablosunda olduğu gibi.

Banu ERCAN