Aklımın kıyısından, uzaklaşmayıSevdiğim şeyler bunlar…Çekiyor beni sisli, soğukYağmurun gücü.Havada dans etmeyi öğrendiğimiz kadarTüm sancılarımızı boğsak,Uzaklaşsak yeteri kadar şehirden…Biliyorum…Söyleyeceklerin var.Tutma, Söylemelisin.Bizi bir şeyler çekiyor,Oradan oraya savuruyor.Ben bu...
Bir varmış bir yokmuş, eski zamanların birinde bir derviş yaşarmış. Bazen gözleri ufuk çizgisinde uzaklara dalıp gidermiş. Çevresindekiler ne dese ne yapsalar ulaşamazlarmış öyle zamanlarda....
Kimsin? Sırra kadem mi bastın? Neredesin? Bir görünüp bir kayboluyorsun. Ateşler arasındayım, tam karşısındayım işte çık gel ateş beni kavurmadan. Beni burada yalnız bırakma gel...
Elleri var gölgemin Kimseye dokunmayan Bir ölünün ellerine benzer. O ellerle yaşadı bu gölge Yazgısını yazan o ellerle sarıldı Kim varsa tanıdığı. Umarsız çırpınışlar taşıyor...
Sen benim en umutlu yanım Her tarafımı siyah renkler kapladığında Beni kendine çekip, maviye bürüyenim Bütün imkansızları , imkanlı kılan yârim… Şimdi ; Senin o...
Bunu bileyim yeter, ne olur? Bu kadar hilenin arasında bir senin adını, bir benim adımı bileyim yeter. Bu kadar çirkinliğe, bak göz yumdum ! Hafızamda...
Gözlerine bakıyorum biraz yorgun biraz kederliKayboldum siyah zeytin tanesi gibi gözünün karanlığındaSanki bir beyaz ışık çağırıyor beni karanlıklara hapsolmamam içinEllerindeki nasırlar anlatıyor derdiniDerman olmak ister...
