Kördüğüm

Bilmem yine nöbet mi tutarsın? Ay’ın yerini sen mi alacaksın yine bu gece? Yoksa… yoksa sen de benim gibi bir şiir mi kovalarsın? Eminim seninkiler daha közü yeni tutmuş, alevi daha yeni gönül sobasına işlemiş de bağımsızlığını kazanmış bir demlik çay gibi taptazedir. Benimkilerse; tevekkül bilmez, sakallarım gibi dert de demlenen huysuz, isyankâr bir iki serseri dize bir iki de işsiz güçsüz dörtlük sadece. Tutmuyor sağ tarafım. Sol yanımsa topal bir siyasetçi gibi aksıyor. Lakin bu kalp ikide bir koltuk değneğini fırlatıp tekrar ayağa kalkıyor. Çünkü biliyor ki ilk defa kendisi, iki incinin kirpikleri arasında atıp duruyor. Anlaşılan güneş de benim gibi sağını solunu şaşırdı. Ha doğu-batı ha sağ-sol, ne fark eder ki. Şimdi bitmeye yakın içemediğim bir şarap, yanımdaysa yine geceden alacaklı kayıp dayılar, filozoflar ve önümde bir çıkmaz sokak. Bir çıkmaz sokak düşün ki sana çıkıyor. Bir çıkmaz sokak düşün ki sana çıkıyor…

Bir çıkmaz sokak düşün…
Duvarlarında bir bozma ressam
Kaldırım taşlarında çizili pembe düşün
Gökyüzüyse gül kırmızısı bir dam

Alev bile üşürken yazar solak hattat
Kaldırımlarda yakarken kâğıttan şiirleri
Bir çıkmaz sokak düşün…
Kimi para yakar, kimi de boş şarap şişeleri
Bense kâğıttan şiirleri…
Zaten elimde ne vardı ki?
Sağ cep şiir, sol gönül nasipse sen…
Bir çıkmaz sokak düşün…
Adı kördüğüm…