Tanıştığım her insana bağlanmak gibi pis bir huyum var. Huyum kurusun. Hele ki o insanla bir şeyler paylaşmışsam… Az sayıdaki şiirlerimden en güzelini onu tanıdığım günlerde yazdım.
Lale devrinde sarı bir gül
Hasta ruhuma zülsün
Gül ki kalbimdeki kül
Temizlensin, dumanı sönsün.
Şiiri kendisine de okumuştum. Çok bağlanmıştım kendisine. Bana çok iyi geliyordu.
Hayatınızda önemli yer kaplayan bir insan için herhangi biri olmak ne demektir, bilirsiniz.
Neyse… Zamanla açıldım ona işte. Beklemediğim bir üslupla karşılaştım. Kendisine göre net, bana göre ise sertti. Anladığım kadarıyla beni, kendisinden gerçekten hoşlanan değil de şansını deneyen biri gibi görmüştü. Doğrusu, bunu hak etmemiştim.
Lale devrinde yanmış gül
Işıl ışılken olmuş kül
Hasta ruhuma büyük zül
Üfle, dumanı sönsün
**
Evet, o artık sadece bir şiir.
Tunahan ALAFTEKİN
Çok etkileyici, insanın içinin derinliklerine dokunuyor.