Gelelim asıl hikâyeye. Bizimkiler memlekete gitmişti, ev boş. Çağırdım arkadaşlarımı final maçını izlemeye.

Ülke olarak yıllardır başarılı bir milli takımın özlemini yıllarca çektik. Koca 80 milyonluk ülke, hem de futbol aşkıyla dopdolu bir ülke… Yatıyoruz futbol, kalkıyoruz futbol… TV’lerde maç önceleri programlar, maç sonraları – sanki maçın sonucu, hakemin verdiği karar değişecekmişçesine yapılan – alevli, hararetli tartışmalar… Lisanslı alt yapı futbolcusu sayısımız çoğu ülkenin nüfusundan fazla. Bütün bunlara rağmen, futbolun bu topraklarda bu denli önemli olmasına rağmen elle tutulur bir uluslararası başarımız maalesef yok. Galatasaray’ın UEFA kupasıyla, 2002 Dünya Kupasıyla, Euro 2008’le yıllarca övündük. Hatta kendimizi avuttuk desem daha doğru.  Her neyse, bunlar kenarda dursun. Artık yana yakıla arzuladığımız başarılı milli takıma ulaştık.

2021 Haziranı… Geçen yıl korona nedeniyle ertelenmiş olan Avrupa kupası başladı. Tarihimizdeki en iyi savunma kurgularımızdan birine, belki de en iyisine kavuştuk. Merih, Çağlar, Ozan Kabak vesaire… Artık o on yılda bir rastladığımız gazla çalışan milli takım değil sahadaki. Teknik, taktik, kalite var. Oyuncular gerçekten iyi.  Biraz açacak olursam; eskiden yürekle oynarlardı. Şimdi yürekle birlikte kalite de işin içine girince milli takım tadından yenmiyor. Gruplarda İtalya ile berabere kaldık. Cengiz, Hakan gibi rakibin ekolüne yabancı olmayan oyuncularımızın mevcudiyeti avantajımızaydı kanımca. Diğer grup maçları daha kolay geldi tabi İtalya’dan sonra. 7 puanla gruptan averajla lider çıktık. Çeyrek finalde Danimarka’yı yarı finalde Hollanda’yı yenip finale kaldık. Yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik, rakip Fransa.

Gelelim asıl hikâyeye. Bizimkiler memlekete gitmişti, ev boş. Çağırdım arkadaşlarımı final maçını izlemeye. Tüm hazırlıklar yapıldı. Yani cipsle, kuru yemişler masaya dizildi. Kolayı henüz açmadık asidi kaçmasın diye. Herkes bir köşeye kuruldu, maç başladı. Beklenti büyüktü.

İlk yarıyı 1-0 geride kapattık. İkinci yarıda da dişe dokunur bir atağımız yoktu. Nitekim dakika 89’da maç 2-0 oldu. Sonra ne oldu bilin bakalım. Elektrikler kesildi! Neyse yenildik zaten. Daha izlemeye gerek yok. Canları sağolsun futbolcularımızın. Bir gün kupa da alırız.

Üzüldük, neşemiz kaçtı. Karanlıkta oturup kaldık hepimiz. 1 saate yakın bir süre sonra dışarıdan gürültüler gelmeye başladı. Ne oluyor kardeşim? Ne bu tantana? Meğer milli takım duraklamalarda 2 gol bulmuş, biri penaltıdan. Maç önce uzatmaya, ardından seri penaltılara gitmiş. Ve penaltılarla Fransa’yı geçip futbol tarihimizin ilk Avrupa kupasını almışız.

Ülkemizin başarısına mı sevinelim, 2-0’ın 2-2 olmasına mı şaşıralım yoksa tüm bunları kaçırdığımıza mı yanalım bilemedik.

Sonra? Uyandım. Babam TV’de spor haberleri dinliyor. Tüm bunların rüya olduğuna mı yanayım yoksa bu akşam gerçekten çıkacağımız Euro 2021’in ilk maçı için mi umutlanayım, bilemedim.

Tunahan ALAFTEKİN

The post Euro 2021 first appeared on İnce Tezat.

Bir derdim var, Allah derman vermesin.

Başka davam olursa zafer vermesin.

Dünyadır memleketim, zeval vermesin.

Barışla dolsun her yan, savaş gelmesin.

Huzuradır davetim, bozan gelmesin.

Tunahan ALAFTEKİN

The post Bir Derdim Var first appeared on İnce Tezat.

Tekel bayiinden içeri girdim. Cebimde üç kuruş para var. Mümkün mertebe az parayla çok sarhoş olmalıyım. Bira aldım bir teneke. Teneke? Ya da her ne deniyorsa adına… Evet, bilmiyorum. Biranın içini doldurduğu kaba ne denir, hangi içki hangi oranda sarhoş eder, fiyatlar nasıldır… İlk defa içeceğim çünkü. Şimdiye kadar içmedim çünkü haramdı. Hala haram tabi ki de ama… Nasıl desem… Uymak istemiyorum bu kurala. Aslında hiçbir kurala uymak istemiyorum. Kadere küstüm. Hatta içimdeki deli cesaretiyle Allah’a küstüm. Aynanın karşısına geçip, kaderime ağlayacağım içip. Hatta bir de tiner alıp koklasam mı içime çekip? Neyse… Daha fazla saçmalamayayım da size derdimi anlatayım. Çünkü duyuyorum seslerinizi. ‘’Derdin ne senin?’’ diyorsunuz. ‘’Derdin ne Allah’ın delisi?!’’

Kendimi gömmekten bıktım ama bunu bir kez daha yapacağım. Bendeniz Orhan.  Yaşım yirmi sekiz. Hiç gülmedim neredeyse yirmi sekiz yıl. Niye güleyim? Neye güleyim? Hiç güzel bir şey yaşamadım ki. Ben küçükken babam annemi öldürdü, hapishanede de kendisi öldü. Tutunacak dalım ka… Şaka şaka. O kadar ağır şeyler yaşamadım. Ama yaşadıklarım da az buz şeyler değildi. Ne var ki, güzel bir şey de pek yaşamadım. Mesela insanların bazı hatıraları olur. Hatırladıkça anlatırlar. Anlattıkça gülerler. Benim anlatacak bir şeyim yok. Aşık olmuşlardır, kavgaya gitmişlerdir, seyahate çıkmışlardır… Benim yok. Tımarhanelerde geçti ömrüm. Şaşırdınız mı? Kendime öyle laf olsun diye deli demiyorum. Neyse konuya geleyim. Hani ben hiç güzel bir şey yaşamadım ya, hani hiç gülmedim ya, hiçbir isteğim olmadı ya… An itibariyle isyan bayrağını açıyorum. Hiçbir haram – helal , hiçbir kural tanımıyorum! Cehenneme mi atacak? Atsın. Ben bu dünya imtihanını geçmeye çalışmayacağım. Zaten umudum da yok. Ben sabrettikçe Allah dert verdi. Mahşerde soruları ben soracağım. Ben mi istedim dünyaya gelmeyi? Yaratmasaymış… Artık namaz kılmayacağım. İçki içeceğim. Ha bu arada, kimseyi görmek istemediğim için eve de gitmeyeceğim. Hele o lanet olası deli ilaçlarını asla içmeyeceğim! Zaten 1 aydır içmiyorum.

Ne olacak bunları yapınca? Elime ne geçecek? Evet, o minik haplar doktorların iddiasının aksine beni içinde bulunduğum girdaptan kurtarmadı. Ama belki bu hayattan kurtulmanın daha akılcı bir yolu vardır. Bildiniz, evet! Hapların beni daha çabuk kurtarması için hepsini birden içeceğim! Yanında da bira… Ohhh…

Kusuyorum. Sonra bayılıyorum. Sedyedeyim. Hastaneye götürülüyorum. Duyuyorum. ‘’Başarısız bir intihar girişimi vakası…’’ Evet, intiharı bile başaramıyorum.

Mide yıkama işleminden sonra tımarhaneye kaldırılıyorum. Doktor diyor ki, neden yaptın? Neyi neden yaptım? İlaçlarını neden bıraktın? Neyse, yapma bir daha.

Bir süre tedaviden sonra hayatıma devam ediyorum. Evet, benim bir hayatım var. Aslında o kadar da kötü bir hayat değil. Ailem var. Beni seven birkaç dostum var. Daha ne olacak ki?

İnsanın içinde iki köpek vardır, denir. Biri iyimser beyaz köpek diğeri de kötümser kara köpek. Bunlar hep kavga halindedir. Hangisini beslersen o kazanır. Biz delilerin beyaz köpeği antidepresanla besleniyor galiba.

Ha bir de… Allah’a dönüp benim büyük bir derdim var deme. Derdine dönüp şöyle de; benim büyük bir rabbim var.

The post Orhan first appeared on İnce Tezat.

Aramız hiç iyi olmadı kendisiyle.

Bana hep tepeden baktı aşk.

Bazen bana acımasını isteyecek kadar düşürdüm kendimi. Acımadı da zaten.

Bekledim aşkı, çok bekledim. Gelmedi. Haramdı sanki bana.

Hastanın sabahı beklediği gibi bekledim.

Şeytanın günahı beklediği gibi…

Yahya Kemal’in İstanbul’a baktığı gibi uzaktan bakabildim kendisine. Yanına yaklaştırmadı. Yakıştırmadı beni kendine.

‘’ Bağıramadım, seviyorum diye… ‘’

Aşk…

Kaç büyümden, dön ölümden, bir sebepten…

Aşk…

Gel, gir dünyama!

The post Aşk first appeared on İnce Tezat.

İnişler ve çıkışlarla geçiyor hayatın. Ne yaparsın, kader…

Güneşin hiç rahat durmuyor. Saklambaç oynamayı seven küçük çocuklar gibi kaçıp duruyor elinden. Sen de her defasında peşinden koşuyorsun. Genelde buluyorsun da ama bazen senin canın oyun oynamak istiyor. Yerini bilsen de onu oradan çıkarmıyorsun. Çıkar onu oradan.

Salıncak misali uzun süre dengede duramıyor ruhun. Kötü çocuklar zincirini koparmak istiyor. İzin verme sakın.

Denize atılmış bir su şişesisin. Balıklar seni görüyor ama içinde yüzemiyorlar. Bir türlü seni anlamıyorlar. Deniz seni boğmak istiyor. Aman ha, boğulma.

Hayat bir oyun. Mesela körebe çok oynadın değil mi?  Yakala birini ama ebe olmasın. Kör olmasın sana. Aşk her şeyin ilacıdır.

Lale devrini yaşarken, ışıl ışıl bir lale bul kendine. Gül falan arama. Zira lale devrindesin ve gül bulamazsan üzülürsün.

 Çoğunluk ılıman iklimdeyken kutuplarda yaşayan insanlardansın. Başkalarının birkaç saat süren gecesi senin aylarını işgal ediyor.

Gece olduğu zaman, geceye yenilme.   Ne demiş şair?

‘’Geceye yenilmeyen her insana ödül olarak; bir sabah, bir gündüz ve bir güneş vardır.‘’

Sabırla bekle, sabah olsun ve güneşi eline al.

Geceye yenilmeyen tüm delilere selam…

The post Geceye Yenilme first appeared on İnce Tezat.

Etrafı dağ, ortası bağ derler Erzincan için. Tercan, dağ kısmında yer alıyor.  Erzincan ve Erzurum il merkezlerinin tam ortasında kalıyor.

Batıdan giriyoruz ilçeye. Solumuzda Tercan çarşı pazarı var. Sağımızda da Tercan’ımızın simgesi Bülbül Yuvası adlı çay ocağı… Çarşı Pazar kısmında adım başı çay ocağı var. Adam başına bir tane düşüyor neredeyse. Kadın başına düşmüyor. Zira pek kadın göremiyoruz ilçe merkezinde.

İlçede biraz turlayıp, alışveriş yapıp köye doğru yol alacağız. Mamahatun Kervansarayını görmeden olmaz.  1192 yılında, İzzettin Saltuk’un kızı Mama Hatun tarafından yapılmış bir külliye burası. Buranın en turistik mekânı. Mamahatun, aynı zamanda ilçenin eski adı. Böyle eski bir yapının bulunması ilçenin tarihçesinin ne kadar gerilere gittiğini gösteriyor.

Alışverişimizi yapıp köyümüze doğru yol alıyoruz. Yanlışım yoksa yirmi dakikada varıyoruz arabayla.

Bayrama kadar köydeyiz. Köy usulü, doğal ve kalabalık kahvaltılar yapıyoruz. Telefon çekmediği için zaman zaman dağa çıkıyoruz. Ama sadece bunun için çıkmıyoruz yükseklere. Höbek Baba denilen bir yer var. Orada piknik yapıyoruz. Festival gibi bir şey yapılıyor hatta burada her yıl.

Tercan’ı coğrafi açıdan betimleyecek olursak şunu görürüz. İlçe merkezine yakın bir baraj var. Köylere doğru ilerledikçe ağaçsız dağlar var. Su kaynakları sınırlı. O yüzden köyler, az sayıdaki çeşmelerin etrafına kurulu.

Kurbanımızı kesip iki arabayla İstanbul’a dönüyoruz. Dönüşte Erzincan merkezde biraz oyalanıyoruz. Ekşisu denen bir yer var. Yeraltından maden suyu akıyor. Şişeleri dolduruyoruz ve yola devam… Mola vere vere nihayet İstanbul’dayız ve gezi bitiyor.

The post Tercan-Erzincan Gezi Yazısı first appeared on İnce Tezat.

Sabaha kadar fellik fellik dolandığımdan ev halkını da uyutmadım. Zor bela sabaha kavuştum. Normal insanlarla aynı saatte bir sabah kahvaltısından sonra işe doğru yola koyuldum.

Bu ara asabiymişim biraz. Öyle diyorlar. Bir anım bir anımı tutmuyormuş bir de. Ha bir de maymun iştahlıymışım. Sürekli fikir değiştiriyormuşum ve bir şeylerden vazgeçiyormuşum falan. İdare etsinler. Sigaram yok, kumarım yok. Benim en pahalı kötü alışkanlığım kararsızlık.

Hedeflerim hiç bitmiyor ki. Gitar öğrenmek istiyorum, gitar alıyorum. Ressam olmak isteyip resim malzemesi alıyorum. Bunlardan vazgeçince para yanıyor. Vizyondaki filmi çok merak ediyorum ama daha film başlamadan, reklamlarda sıkılıp çıkıyorum. Para yanıyor.

Odamdaki kitaplar ikiye ayrılıyor. Birkaç sayfa okuyup kaldırdıklarım ve kapağını daha açmadıklarım. Dikkatimi toplayamıyorum ne yapayım? Hep şu ilaçlar yüzünden!

Pardon. Ne anlatacaktım? Bir dakika, toparlıyorum.

İki saatlik yoldan sonra iş yerine vardım. İyice gerdi yolculuk beni. Devlet dairesinde çalışıyorum ben. Günde onlarca insan gelir gider. Öğle arasındayız. Adamın biri geldi. Durumu belirttim. Dinleniyoruz dedim. Vay efendim, benim işlemimi yapmak zorundasın. Vay efendim, maaşını ben veriyorum. Benim tepem attı. Masamdaki küçük saksıyı adama fırlatacaktım, zor tuttular.

Kendimi kaybetmişim. Sonrasını hatırlamıyorum o yüzden. Gitmiş herif. Ben de bağırıp çağırmışım. Gözümü açtığımda hastanedeyim. Hastane ahalisini kahvaltıya çağırıyordu adamın biri. Öyle uyandım.  Bileklerimde çözülmüş kayışlar var. Muhtemelen yatağa bağlamışlar.

Bu da böyle bir anımdır.

The post Bir Mani Hikayesi first appeared on İnce Tezat.

Resim dersi… Bütün sınıf aynı formatta resim yapıyor. Evet, öğretmen Ali ve arkadaşlarını hayal kurma zahmetinden de kurtarıyor.

Ali, bir hobi edinemiyor. Dersler dışında bir uğraşı yok. Çünkü o bir öğrenci ve sadece ders çalışması gerekiyor. Önünde liseye giriş sınavı var. İyi bir üniversite, iyi bir liseden geçer. Bu yüzden hunharca test çözüyor. Mutlu bir hayata giden yol nereden geçer?  Bunu düşünen yok.

Bir öğretmenin bütün dersleri anlatmasının mümkün olmadığı gibi Ali de bütün dersleri anlamıyor doğal olarak. Ali; bir balıkken koşmaya, bir köpekken uçmaya zorlanıyor.

Ali; öğretmeninin hasta olmasına ders boş olduğu için seviniyor. Evet, eğitim sistemi ve okul bu kadar çekilmez.

Şiirler, sanatsal zevk almak için; formüller problem çözmek için vardır. Ezberlenmek için değil. Çoğu öğretmen bunu anlamıyor.

Ali; öğrenci kulübü veya seçmeli ders seçmiyor. Evet. Öğretmenler onu bu zahmetten de kurtarıyor.

Ali’nin ömrünün en güzel yılları aşağı yukarı böyle geçiyor. Çocukluğunu yaşayamıyor. Gelgelelim sınavlara hazırlanmak onu hayata hazırlamış olmuyor.

Sorumuz şu: Ali neden mutsuz?

The post Ali first appeared on İnce Tezat.

Bir alt sokaktan çocuklar gelir, maç teklif ederlerdi. Aramızda istişare eder, çoğu zaman kabul ederdik. ‘’ Kolasına !’’ derdik. Kola alacak paramız olmasa da cebimize değil ayaklarımıza güvenirdik. Heyecan büyüktü.

Yazısız kurallar vardı. Mahalle maçının töresi… Topu uzak bir yere atan gider alırdı.  Forvet oynamak bir statüydü. Penaltıda kaleci değişirse iki defa kullanılırdı. Üç korner, bir penaltıydı vesaire…

Zaman zaman tansiyon yükselirdi. Gol mü değil mi, faul var mı o pozisyonda… Birinin dürüst davranıp kendi takımı aleyhine yorumda bulunması pozisyon konusunda belirleyici kabul edilirdi.

Bazen büyükler gelir, bizimle iki topa vurur giderlerdi.

Klişe olacak ama yeni nesil bilmez bunları.

Dün bir rüya gördüm. Mahalle maçı oynuyorduk işte. Allah bana o günleri tekrar yaşattı.  Uyanınca iki defa üzüldüm. Artık çocuk değildik, bir. Ve artık mahallede maçlarına salça olabileceğimiz çocuklar yok.

Artık daha çok saha ve park var. Ama mahalle yok. Mahalle kültürü yok. Biz son çocuklardık. Doksanların uzatmalarını yaşadık.

Biz mahalle maçlarında Ronaldinho olurduk. Thierry Henry olurduk. Şimdiki nesil youtuber oluyor azizim. Çok şanssızlar.

Küçükken en büyük idealim mahalle maçında kadroda olup maçta da yıldızlaşmaktı. Şimdiki nesil kendini sanal yollarla ispatlama peşinde. Daha yirmili yaşlarımın başında kuşak çatışması mı yaşıyorum ne.

Tunahan Alaftekin 

The post Mahalle Maçı first appeared on İnce Tezat.

Lale devrinde sarı bir gül

Hasta ruhuma zülsün

Gül ki kalbimdeki kül

Temizlensin, dumanı sönsün.

Şiiri kendisine de okumuştum. Çok bağlanmıştım kendisine. Bana çok iyi geliyordu.

Hayatınızda önemli yer kaplayan bir insan için herhangi biri olmak ne demektir, bilirsiniz.

Neyse… Zamanla açıldım ona işte. Beklemediğim bir üslupla karşılaştım. Kendisine göre net, bana göre ise sertti. Anladığım kadarıyla beni, kendisinden gerçekten hoşlanan değil de şansını deneyen biri gibi görmüştü. Doğrusu, bunu hak etmemiştim.

Lale devrinde yanmış gül

Işıl ışılken olmuş kül

Hasta ruhuma büyük zül

Üfle, dumanı sönsün

**

Evet, o artık sadece bir şiir.

Tunahan ALAFTEKİN

The post En Güzel Şiirim first appeared on İnce Tezat.