İki saatlik uykudan sonra gecenin bir vakti uyandım. Bu uyku bana iki gün yeter artık. İş başı yapmama dört saat var. İstanbul kalabalığına dalmama da iki… Bana gelenlerse İstanbul’dan da kalabalık. Kafam ekmek arası çorba gibi. Kafam fırtınalı bir gökyüzü gibi. Kafam çamaşır makinesi gibi. Renkliler , beyazlar birbirine girmiş.
Sabaha kadar fellik fellik dolandığımdan ev halkını da uyutmadım. Zor bela sabaha kavuştum. Normal insanlarla aynı saatte bir sabah kahvaltısından sonra işe doğru yola koyuldum.
Bu ara asabiymişim biraz. Öyle diyorlar. Bir anım bir anımı tutmuyormuş bir de. Ha bir de maymun iştahlıymışım. Sürekli fikir değiştiriyormuşum ve bir şeylerden vazgeçiyormuşum falan. İdare etsinler. Sigaram yok, kumarım yok. Benim en pahalı kötü alışkanlığım kararsızlık.
Hedeflerim hiç bitmiyor ki. Gitar öğrenmek istiyorum, gitar alıyorum. Ressam olmak isteyip resim malzemesi alıyorum. Bunlardan vazgeçince para yanıyor. Vizyondaki filmi çok merak ediyorum ama daha film başlamadan, reklamlarda sıkılıp çıkıyorum. Para yanıyor.
Odamdaki kitaplar ikiye ayrılıyor. Birkaç sayfa okuyup kaldırdıklarım ve kapağını daha açmadıklarım. Dikkatimi toplayamıyorum ne yapayım? Hep şu ilaçlar yüzünden!
Pardon. Ne anlatacaktım? Bir dakika, toparlıyorum.
İki saatlik yoldan sonra iş yerine vardım. İyice gerdi yolculuk beni. Devlet dairesinde çalışıyorum ben. Günde onlarca insan gelir gider. Öğle arasındayız. Adamın biri geldi. Durumu belirttim. Dinleniyoruz dedim. Vay efendim, benim işlemimi yapmak zorundasın. Vay efendim, maaşını ben veriyorum. Benim tepem attı. Masamdaki küçük saksıyı adama fırlatacaktım, zor tuttular.
Kendimi kaybetmişim. Sonrasını hatırlamıyorum o yüzden. Gitmiş herif. Ben de bağırıp çağırmışım. Gözümü açtığımda hastanedeyim. Hastane ahalisini kahvaltıya çağırıyordu adamın biri. Öyle uyandım. Bileklerimde çözülmüş kayışlar var. Muhtemelen yatağa bağlamışlar.
Bu da böyle bir anımdır.
0 Yorum