Kırk Yılın Hatırası

Anne yadigarı iki katlı müstakil evimizin bahçesi tel örgülerle çevrilmişti. Hırsızlar için engel miydi, yoksa bunca yılın hatıralarını mı koruyordu, bilmiyorum.

Annem ebedi yolculuğa çıktığı günden itibaren nadiren evimize uğrardım. Gitmek istersem ayaklarım beni başka yöne çeviriyordu. Evin her köşesi annemin anıları ve benim asi çocukluğumla doluydu. Eve ara sıra uğrayan babamı da unutmamak lazımdı.

Aylardan sonra pembe sürgülü kapıdan içeriye girdiğimde bahçemizin düzeni çoktan bozulmuştu. Güller solmuş, begonyalara serçeler konmaz olmuştu. Salonun köşesinde seccadenin üzerinde alelacele katlanmış tülbenti, annemin mahremiyetinin delili olmalıydı. Holde mutfaktan artakalan tabaklar, cilasız ahşap raflara sadelikle dizilmişlerdi. Orta bölümde vişne çürüğü serpme çiçeklerini altın varakların süslediği bir çift fincan kafa kafaya vermişlerdi. Altı kardeşten geriye bu ikisi kalmıştı. Kim bilir kaç kırk yılın hatırasını biriktirmişlerdi yudumluk bedenlerinde. Yıllar geçtikçe kıymetlenmiş, zarafetlerinden bir şey kaybetmemişlerdi. Özlemle tuttum incecik kulplarından. Ellerim titremiş, takırtı sesiyle olduğum yerde kalmıştım. Fincanlardan biri terleyen avucuma yapışmış, diğeri ise un ufak olmuştu. Koca yılların tek başına kalmış hatırasını rafın kenarına iliştirdim. Arkama bakmadan pembe sürgülü kapıdan çıkarken çocukluğumdaki gibi sakarlığım üzerimdeydi yine. Yalnız, fincanı ise endişeli gelecek bekliyordu. Kim bilir antikacının birinde yeni sahibini bulacak ya da bir eskici dükkanının tozlu köşesinde kaderine razı gelecekti. Öyle ya her başlangıcın bir sonu, her sonun bir başlangıcı vardı.

Sibel Oğuz