O gerçekten kimsesizdi. Hakkında kendi varlığının dışında bir bulgu neredeyse yoktu. En azından Zahide bilmiyordu. Sanki gökyüzünden yeryüzüne bırakılmış, “Al, ne halin varsa gör!” denmişti.
Evlenmeden önceki hayatı hakkında bir şeyler bilenler olduysa da bilinmiyorlardı. Zehra teyze eşinin ikinci hanımı olarak ve 3 çocuğa annelik yapmak üzere köye gelin olarak getirilmişti. Kocası da evliliklerinin ilk yıllarında aniden ölünce üvey çocukları da hem onu istememişler hem de köyü terk etmişlerdi. O da resmen ortada kalmıştı. Zahide onu babaannesi sanarak hayatına devam ederken aslında babaannesi ve dedesi tarafından o vakit sahiplenildiğini öğrenmişti. Çok şaşırmış fakat bu tavırlarına hayran kalmıştı. Onlar Zahide çok küçükken bu dünyadan göçmüşlerdi. Zahide bu gerçeği öğrendiğinde Zehra teyzenin geçmişini araştırmaya çalışmıştı o minik sevecen aklıyla ama nafile.
Zehra teyze geceleri Zahidelerde kalıyor, sabahın köründe heyecanla kocasında kalan eski, bakımsız iki odalı küçük eve gidiyordu, görseydiniz sanki saray yavrusuna gidiyormuşçasına. O kulübe görünümlü eve vardığında başka biri oluyordu sanki. Bir hanımefendi edasıyla dolanıyordu evin içerisinde. Eve kimse gelmediği halde temizlik yapar, düzenler, bir özgüven gelir Zehra teyzeyi sarıp sarmalardı. Bir gece önceki kırık dökük, kimsesizlik çökmüş halinin tam tersi dik bir duruşa geçer “Benim bir evim var ve ben de bu evin hanımıyım” der gibi bakardı Zahide’ye.
Akşam olup Zahidelere döndüğünde kıyafetini değiştiriyor mahcup, çekingen, kendini hakir gören bir siluete dönüyordu tekrar. Zaman zaman da kendini aileden biri olarak görüyor olur olmaz her şeye karışıyordu, belki de ben de varım demek istiyordu! Ben de yaşıyorum.
Ailede herkes Zahide teyzeye gereken saygıyı ve özeni gösteriyorlardı ama onlar Zahide ile can yoldaşı olmuşlardı.
Zahide 12 yaşında olmasına rağmen 60 yaşındaki Zehra teyzeyi yıkıyor, kıyafetlerini giymesine yardım ediyor hatta ona okuma yazma bile öğretmeye çalışıyordu. Zehra teyzenin yaşlılık maaşını almaya gittiklerinde Zahide’ye dondurma ısmarlıyordu parkta. Zahide o günleri düşündüğünde duygulandı. Demek ki Zehra teyze 12 yaşındaki bir çocuktan medet umacak kadar çaresizdi.
Zahide de bilmeden ne büyük bir meseleye dahil olduğunu düşündü… Ama birlikte güzel vakit geçirdiklerini anımsadı. Zahide teyze sabahları küçük mutfağında harika çay demlerdi ki, kokusu bahçeye kadar yayılırdı, yanına da sıcak ekmek ve zeytin peynir… O tat paha biçilmezdi. Zahide de o evde bir huzur bulurdu nedenini hatırlayamadığı… O kahvaltı ritüelini yaşamak için her sabah erkenden kaçardı o sıcak, eski, huzurlu mis kokulu mutfağa… Zaman zaman o nefis çay ve sıcak ekmek kokusu burnunda tüter. Ondan mıdır bilinmez Zahide lüks mekanlarda ziyade salaş sıcak, huzurlu mekanlarda kendini mutlu hisseder hâlâ.
İşte böyle günler devam ederken Zahide üniversite için İstanbul’a geldi. Kısa bir süre sonra da Zehra teyze rahatsızlandı ve ölen eşinin çocukları nihayet bakımını üstlendiler ki son günleriydi. Küçük çevrenin dedikodusundan da çekindiler büyük ihtimalle.
Zahide Zehra teyzeyi hep aradı, hiç ihmal etmedi. Ama Zehra teyze mutsuzdu, Zahide hissediyordu. Ses tonu çok mutsuz ve uzak geliyordu. Sanki bir an önce göçmek istiyordu. Belki de Zahide tahmin ettiğinden daha çok yaşam sevinci ve amacı veriyordu Zehra teyzeye. Zahide köyden ayrılınca belki de kendini yalnız hissetmiş ve hastalanmıştı. Bir gün haber geldi. Ölmüş. Zahide çok üzüldü.
Öldüğüne ayrı üzüldü, ölmeden önce bir ölü gibi, yok gibi yaşamış olmasına ayrı üzüldü. Cenazesine gitmek istemedi. Zahide’ye göre üvey çocukları tarafından duygusuzca defnedildi. Zahide öyle hissetti en azından. Ama Zahide onu hiç unutmadı. Hep dualarında Zehra teyze vardı. Belki de kimsesiz Zehra teyzenin bu dünyada yaşamış olduğunu kanıtlayacak tek kişiydi. Zeki Müren’in seslendirdiği “kimsesizlerin kimsesiyim, kimsesizim” şarkısı en çok Zehra teyzeye yakışırdı.
Rahat uyu Zehra teyze, sen yaşadın.
Zuhal KAP
0 Yorum