Ne denir bilmiyorum bu dünyanın düzenine insanlığın her gün biraz daha ölmesine ne denilebilir. Tam kalk ayağa umudunu kaybetme dediğimde insanlığın yok oluşu kırıyor tüm hevesimi ve yıkılıyor tüm hayallerim. Neden sevemiyoruz ki birbirimizi her şeye rağmen ya da affedemediğimiz şey ne? Biz ne zaman bu kadar öfke dolu olduk? Nerde kaldı o övünüp durduğumuz hoşgörümüz, yardımseverliğimiz, merhametimiz, kardeşliğimiz… Bir kişiye ya da bir canlıya sadece varlığı için bile saygı duymayı ne zaman unuttuk?
Korkutuyor bu durum beni içinde vicdan olmayan bedenler, hırs öfke dolu yürekler kanımı donduruyor. Hâlbuki kimsenin kimseyi içinde doğduğu toplum ya da durumdan dolayı aşağılamaya hor görmeye dininden ırkından giyiminden dolayı eleştirmeye hakkı yok ki. İnsan eksik bir varlıkken neden tüm her şeyde mükemmeli arıyoruz. Peki ne kadar kendimize insanlığımıza bakıyoruz? Anlaşılan dev aynasında izliyoruz kendimizi ve benliğimizi. Bu yüzden kendimiz dışında kimseyi görmez olmuş gözlerimiz.
Velhasıl bir göz hakkı görmüyorsa, bir el mazluma uzanmıyorsa, göz yaşarmıyorsa yetim bir çocuğun boynu büküklüğünü görünce ve kalpte merhamet yoksu ne önemi kaldı insan olmanın, insanlığın. Kim bilir belki bu yüzdendir çiçeklere ve çocuklara olan sevgim. Bir çiçek yeşerdiğinde duyduğum mutluluk bana insanlığın da bir gün çiçek açabileceği fikrini filizlendiriyor kalbimde. Tıpkı küçük bir çocuğun hesapsız kitapsız gülümseyişinde olduğu gibi. Keşke insanlar benim gözümle bir bakabilse şu fani dünyaya diyorum. O zaman yeşerir mi o taşlaşmış kalplerde sevgi? Bunu cevabını ne zaman nasıl öğrenirim bilmiyorum ama umut etmek istiyorum. İnanmak istiyorum insanlığa tüm hayal kırıklıklarına, engellere hatta kendimize rağmen. Siz de inanın kendinize işte o zaman gerçekleşmeye başlar tozpembe hayaller…
Yürek sesiniz ne güzel kaybetmeyelim umudumuzu insallah