Sevginin Sesi

Mahallede sokak kenarında ince çalılıkların altında soğuk ve ıslak toprak üzerinde bitkin halde yatıyordu. Tam ağzının önüne bırakılmış ıslak mama, bırakıldığı gibi öylece duruyordu. Kalbi cılız atıyordu. Gözlerini açacak dermanı bulunmuyordu. Bu durum onu uzunca bir süredir sokakta besleyen babasının dikkatinden kaçmadığı gibi, aynı zamanda çok telaşlandırdı. Babası ile annesi acil olarak kutu buldular. Kutu ile birlikte, evlerindeki sıcak kaloriferin önüne koydular, adı olmayan kediciği. Annesi ;”kızım korkma bizim yanımızdasın, sana biz bakacağız .” diye ona seslendi. Yaşamaya dermanı kalmadığı halde, güvende olmanın son gücüyle başını kaldırarak annesine bakmaya çalıştı. Tekrar başını yere yatırdı, kısa sürede olsa konuşmaya çalıştı hıı hımmm hı hımm hı hı .. Yerinden doğruldu. Ayakları üzerinde durdu. Sonra tekrar yattı. Annesi süt koklattı . Ayağa kaktı, yattığı yönden doksan derece diğer yöne başını uzattı. Huzurla uyudu. Kalbi güçlü atmaya çalıştı. İki saat uyudu. Son kez yönünü sonsuzluğa doğru degistirdi.. Sokakta yaşayan kediler içinde en çok sevilmek isteyen kediydin, yuva sıcaklığında yaşamak için insanların peşinden koşan kediydin, sevgiye ses vermek istedin, gücünü toparlamak istedin olmadı. Her canlı iyi, kötü iz bırakır. Sen de bize yuva özleminin önemini öğreterek gittin. Son konuşman, son sesin; sevilmek için peşinden koştuğun, insan sesine verdiğin cılızca çıkmaya çalışan sevginin sesiydi, huzurun sesiydi, güvenin sesiydi. Biz seni, sen bizi anlamıştın.. İstediğin sevgiyi sokaklarda bulamadın, bir defa ve son kez bulduğunda ise…..

Not: Soğuk sokaklarda, birazcık beslenmeyi ve sevgi görmeyi isteyen nice canlılara itafen. 

Aydan Erdoğan