Doğduğumda bahsedilmedi bana ölümden,
Önce göze alacaksın sonra açacaksın diyen.
Kundağımın kenarına sindim saklandım,
Ceza aldım, göç kanatlarımı kapattım.
Yaşamaktan çok daha kolay açacak eminim,
Geri dönmemecesine nefesimi terk edeceğim.
Hasretle ve korkmadan dönüşeceğim kaderime,
Ölüm ile birlikte yine yaşamaya yöneleceğim.
Unutulup, yitip gideceğim çabucak,
Günler ve geceler yapayalnız kalacak.
Bedenim, ismim ve boşluk çürüyecek,
Bahaneler bitecek, gözyaşı dökülemeyecek.
Devam etmek tükenip, uyuşacak düşünmek,
Üzülmek bilinmeyecek, herkesi eşitleyerek.
Tek büyük gerçek çevirecek, sevilecek,
Ve gün gelecek o ölüm de ölecek…
Ahmet GENCAL
12 Temmuz 2019
0 Yorum