Ey İstanbul!
Tüm şehirlere, şairlere ilham veren
Tüm çaresizlere umut olan güzel şehir
Sen yedi tepenin üstüne kurulmuşsun da senin üstüne kurulu kaç hayat var?
Kimlere kapıları sonuna kadar açtın, kimlere çıkmaz sokak oldun
Kimini yoldan çıkarttın, kimisine de yol oldun
Kimine parlayan denizinle umut
Kimine arka sokaklarınla kara bir bulut oldun
Hastası, delisi sende şifa buldu da şöyle bir uğrayayım diyene de dert oldun.
Kimisi sana şöyle bir tepeden baktı Yahya Kemal gibi, kimisi de gözlerini kapayıp dinledi Orhan Veli gibi
Taşı toprağı altın diyeni de gördün, ahlanıp dövüneni de
Sen, seni dinleyene anlattın masalını, görmek isteyene gösterdin hazineni
Herkes senden almak istediğini aldı Ve sen asaletinden hiç taviz vermeden hepsine ‘eyvallah’ dedin.
Ayşe GÜR
0 Yorum