Varlık ile yokluk arası…
Dilim kadar edepli canıma batan sitem kadar suskunum…
Parmaklarımın ucundan dökülen yaseminleri sesime ışık sevincime sarmaşık…
Beklemenin son durağındayım bir adım sonrası umut…
Yalnızlığı kabullenmiş asi yanım uykuda şimdi…
Tevekkülü öğrenmenin huzurunda yeniden başlamanın umudundayım şimdi…
Uzanan ellerim karanlığa ayna misali bir gül…
Dikeni batarken kanayan yüreğim değil ellerim…
Kara bulutlar kapatırken gökyüzünü gökkuşağını seyreder gözlerim umudundayım şimdi…
Çağla yeşili gözleri başak rengi saçları rüzgâra teslim küçük bir kız çocuğu misali…
Eylülde dökülen yapraklara inat kardelen çiçeği masumiyetinde, yenibaharı yaşamanın umudundayım…
Seherde ufaktan kızıl güneşi seyreder gözlerim umudundayım şimdi…
Adem’le Havanın ilk buluşması gibi sıfatım belli adımı sen koy.
Nezaket KOTAN
0 Yorum