Bugün Dostları gördüm. Ve zannediyorum yine yanlarına uğrayacağım. Ne garip aslında fark edememek hep baktığımız yerleri, görememek içinde bulunduğumuz halleri. Her adımı attığında son bulacak nefesine yaklaşıyorsun; dursan bu sefer o sana yaklaşıyor. Kimsenin çivisi yetmedi kazığı çakmaya. Çok uğraşan oldu da nefesimiz bile emanetken nedir bu toprağı sahiplenmeler? Attığımız adım sayılı ve şu midenin doyacağı ekmek, su bile belli. Nedir bu açgözlülük, bu “Ben” deyişimiz? “Cahil bütünü yarımdan çok sanır” diye bir sözü vardır Heriodes’in. Yıllar önce söylense de bu söz yetti mi bencillik yaramızı kapatmaya? Selam vermeyi bile unuttuk be! Kimse kimseyi tanımıyor ve sevmiyor da. Mesela bir an oluyor ki alıp başımı gidesim geliyor; çok uzaklara falan da değil. Sadece … sadece çöp tenekemin kiracısı olan bir sokak köpeğinin gözlerine sarılmak istiyorum. Çünkü o yargılamıyor ve rızkını da paylaşıyor. Rızık deyince akla bir parça ekmek gelse de öyle bir şey değil bu; paylaştığı şey sevgi hem de yargısız ve dürüstçe yapıyor bunu. Belki de bu yüzden hayvanları daha çok seviyor ve onlara Dost diyorum. Bu dünyadaki en tehlikeli yaratığın insan olduğu mıh gibi çakılıyor aklıma ve yine bir tebessüm kayboluyor tıpkı rüzgâra hasret bir uçurtma gibi… Özgürlük desen yanı başından geçen bir yıldız gibi kaymış gitmiş. Çünkü bakacak zamanın bile yok o yıldızlara. Her şey o kadar hızlı ve hemen gerçeklemeli ki sabır denen akrebi yere çalıyor insan. Yelkovanı da ne sen sor ne ben söyleyeyim. Anlayacağın sevgili Dost, bir kere de olsa yıldızlara bakmaya çalış olur mu? Ve unutmadan, bir hayal kurup uyu bu gece. Çünkü onlardan başka ne kaldı ki elimizde! Biraz sitemkâr yazdım bugün. Neyse, unutma çöpünün yanından geçen Dostları ve esirgeme bir kap suyu. Allah’a emanet ol, Dost.
0 Yorum