Artık Ağlama

Her şey zor oldu. Hayata atılmak, tutunmak, direnmek. Çünkü hiç buraya ait hissetmedim kendimi. Her rengine bulaştım şu yalan dünyanın. Ama hep bir boşluk vardı. Kocaman, derin bir boşluk.

Çığlığımı duyuyor musun? Everest’e, yüksek irtifaya diktiğim, gökyüzünün çatısına fırlattığım. Yalnız yürüyorum göğün bilmem kaçıncı katında. Oradan fırtınalarla yeryüzüne iniyorum. Yıkıyor yağmurlar beni, ıslanıyorum. Rüzgarın kanadı olup sallanıyorum. Yerin binlerce kilometre altında bir ateş yanıyor. Yanıyorum o ateşle kor gibi. Küllerim savruluyor oraya buraya. Bereket oluyor topraklara. Ekinler bazen yeşeriyor, bazen soluyor. Gökyüzü bazen gülüyor, bazen ağlıyor. Bazen bir kuşun  kanadındayım, bazen bir ağacın yaprağında. Bazen dolaşıyorum ayla, bazen güneşle arkadaş, bazen kaçıyorum bir ağacın kuytusuna. Hayır! Asla bırakmayın çocukları yalnız, soldurmayın yüzlerini. Hiçbir pahalı armağan tutmaz bir çocuk gülümsemesini. Çığlığım sana çarptığı zaman, gökyüzüne bak. Yıldızları izle. Uzak yollarda olacağım. Ölümün kol gezdiği, derin kuytularda. Yum küçük avuçlarını, verdiklerimi sakla. Seninle karşılaşmak umuduyla yaptığım tüm yolculuklar kendime çıkıyor. At artık sevgi çiçeklerini yere. Zamanı değil ağlamaların. Yüksek irtifadayım, Himalayaların zirvesinde. Beyaz atlar koşuyor uzakta, burası bir masal ülkesi. Issız, sessiz, tek başına. Hem her şeyle bir, hem her şeyden ayrı. Al yalnızlığımı, kalabalıklarla dön geri. 

Çıkmaz sokaklardan yükseliyor, susmuyor çığlığım. Oysa suskunluk en güzel şarkı buralarda. Bilmem kaçıncı perdeden bilinmeyen şarkılar söylüyorum. Işıklar var ötede, koskoca bir boşluk kaplıyor her yanımı, soluğumu duyuyorum zamanın tik taklarında ve soluklanıyorum bir şeffaf aralıkta. Yavaş yavaş kapanıyor gözlerim. Seni de kalbimde götüreceğim. Ağlama küçüğüm, artık ağlama…