Mahrum kalışının ederince mahrum bıraktın sen. Bu bir ceza. İçinde ki fırtınaları dindirmek pahasına sadist kokular yayan bu çukurun içine hapsolmuş gibi bir his. Aslında kronik tepkilerinin tümel bir fotoğrafı gibi. Farkında olmamak, acı hissinin sadece seni hapsedişine inanmak kadar kendiliğinden yaratılmış bir çaresizlik. Edinilmiş bir yaranın devşirilmiş bandı gibi ince bir zekâyla yaptığı zehirsel manevraların toplamı. Bunca kıyımın toplamı kaç rahatlatılmış ruh eder ki. Kaç kez kıyına inip izleyebilirsin ki durulmuş düşlerinin cücemsi gölgesini. Varlıkla yokluk arasına sıkıştırdığın metaforların binlerce kez seni yanılgılarının ortasında yapayalnız bırakışını daha ne kadar görmezden gelebilirsin ki. Kırılmış aynaların kırgınlığı toplamınca yansıyan yüz içerisinde kendini zor bulacağından bu denli eminken bu avunuşun ritmiyle sarhoş olmaktan usanmayacaksın değil mi? Karanlık ve soğuk bir çizgide seni çevreleyen duvarların yankısı hep aynı tiradı seslendiriyor. “Ben korkularımın kölesiyim.” Ötesi olamamak daha çok korkutmaz mı insanı? Mesela ben çok korkarım başkalarının kabuklarına bürünüp onların gölgelerinde boğulmaktan. Çok merak ediyorum, sormadan geçip uhde olarak kalmasını istemediğim bir şeyi daha tanımlaman gerekiyor. Toprak ile gök arasında bir yere uzandın mı hiç? Doğrulduğun yer ile olmak istediğin yer arasında kaç kez düş kurdun? Bazen insan kendini söyletivermekten hoşlanılan ulu zaferin olduğu o ‘Mut’ türküsünün nağmeleriyle denkleştirmekten kıvanç duyar. Makyevelist bir tavır bazen insanı kendi düşünün kahramanı yapar. Unutma ki sen kahraman olmayı istemediğin müddetçe kimse seni zorla kahraman yapmayacaktır. Ve silinip gitmekle aynı değer taşıyan varlığının hiç oluşunu fark ettiğin hissin kahrı, yavaş ve acılı bir ölüme sürükleyecektir seni. Bu yüzdendir ki us, bilge zihinlerin öz harcı değil. Us, kendini sevmekten usanmayan zihinlerin kalkanıdır.
0 Yorum