Üsküdar’ı Solumak

Üsküdar’ın kendine has tarih kokan bir havası vardır. O tarihe tanıklık eden camileri, Üsküdar Meydan Çeşme’si, Kız Kulesi, türbeleri ile tam bir ecdad yadigârıdır.

Ahşap evleri vardır mesela; nesilleri kucaklamış, okutmuş, evlendirmiş barklandırmış, asker etmiş, yolcu etmiş. Kimi Boğaz’ı süsler, kimi arka sokakları, kimi de caddeleri. Bazıları yangında kül olup gitmiş, bazıları da hala Üsküdar’ı bağrına basar kocamışlığıyla.

Bir de vapurları vardır Üsküdar’ın iki yakayı birbirine bağlayan. Ne çok şeye tanıklık eder o vapurlar..

Üsküdar’ın tam da göbeğinden alır yolcularını. Eminönü, Kabataş git gel derken; ayrılıklar, kavuşmalar, hüzün, sevinç. Martıları görünce sevinip, simitle besleyen çocukların, yetişkinlerin keyfi. Tam da balkonunda tüttürülen sigarası ile elinde çay, hayallere dalan ; erkekler, kadınlar. Denize batıp batıp kaybolan Karabatak’ların avlanma telaşı. Ne tatlı bir yolculuktur o vapurlarla yapılan yolculuklar.

Her mevsim ayrı güzeldir o yolculuğun keyfi. Kışın titreyerek izlersin denizi, yaz akşamları serin rüzgarlarla tüttürürsün sigaranı. Ama her mevsim ayrı etkiler insanları. Başkadır herkesin umutları, düşünceleri, hayat beklentileri. Her vapur seferinde başka başka insanları taşır, başka umutları,  başka yerlere. Git gel git gel mevsimler değişir, havalar değişir, şartlar değişir, insanlar değişir, zihinler değişir. Ama o vapurlar hep aynıdır. Hep aynıdır güzergâhı hiç değişmez.

İnsanda böyledir aslında; Hayatında bir sürü şey değişir. Ama bazı güzergâhlar hep aynıdır. Umutlar hep bakidir. Hayatta herşey değişebilir ama her ne olursa olsun umut hiç tükenmesin. Bizim hep umudumuz olsun.

                                    Selvi GÜLBAHAR