Kendini Yok Edişinin Arkasındaki İs

Koşuyorum… Yağan kara bakmadan, düşe kalka… Kim demiş karın soğuk olduğunu, üstüme düşen sıcacık kar, ayaklarımı terletirken… Dört mevsim var diyorlardı… Özledim o günleri, ne kadar zaman geçti farkında değilim, hep yaz üzerimde… Karda ayaklarım ter içinde, yağmurda üstümdeki elbise sırılsıklam. Söylememe gerek var mı?  Terden… Güneşte yüzüm ter, “hep yaz yani” dedi. İçim cız etti. Gözlerine bakarsam yüreğimdeki acıyı fark eder diye düşünürken ya bakmadım diye üzülürse, dedim… Güneşe bakar gibi bakayım, güç vereyim dedim. O, çoktan anlamıştı, hiçbir şey demedim. “Biraz yürüyeceğim” dedi. “Sakıncası yoksa eşlik edebilir miyim?” diye sordum. Yürürken anlatmaya başladı. Dün her zamanki yerde, durağın yanındaki küçük mavi büfenin oradaydım, ayaklarım yine terli… Eğildim, ayaklarım için ne yapabilirim diye bakarken, büfenin arkasında yağız bir delikanlı elindeki cüzdanı telaşsız ama hızlı şekilde içindekileri alıp sonra çöpe attı ve ön tarafa geçti. Ters giden bir şey vardı. Uzun boylu, sakallı, yanılmıyorsam kahverengi gözlü biriydi. Çok geçmedi, sıkıntı içinde olduğu belli başka bir delikanlı geldi. Tüm sakinliğine rağmen, zor durumda olduğunu tiz sesinden anlaşılıyordu:
-Sen mi aldın?
-Hayır.
-Gördün mü?
-Hayır.

Aslında emindi, o almıştı. Yine de korkuyordu… Yüzü; şölen izleten sıcaklığıyla, önüne gelen her noktayı eritirken, kendini yok edişinin arkasında bıraktığı siyahıyla, gökyüzüne çıkışı olmayan kuyulara dönmüştü. Arkadaşının gözlerine baktı, derin bir nefes aldı ve sordu:
-Elini vicdanına koy, sen mi aldın?
-Hayır, almadım…

Birlikte uzaklaştılar. Arkalarından bakarken ayaklarım aklıma geldi. Tekrar bir şeyler yapabilirim diye eğildim, dedi… Ve gözlerini yüzüme dikti; “keşke elini vicdanına değil de aklına koyup cevap ver deseydi”…