İğne

Ömrümün kenarına oturdum
Hayat akıp gidiyor kıyımdan

Berrak değil kirli suyu
Kalkıp yürüyorum kendi içime
Geçtiğim eşik tozlu
Çıktığım basamak gıcırtı dolu

Tel tel sökülmüş penceremde perde
Yıpranmış duvar kağıdımın sağı solu
Ellerime batmış zaman iğne iğne
Delik deşik etmiş giydirilen deri ruhumu

Var gibi görünen yokum

Ben dediğim bir et bir kemik yokluğu
Damarlarımda akan bir kış koyuluğu
Avuçlarımda kalan rakamlarla dolu
Yaşanmamış bir hayatın ölüm soğuğu

Sezgi KARACA