Essahçı

Kanatlarım yok benim
Ben parmaklarıma güvenirim…
Annemin kokusu değmiştir uçlarına
Çocuklarımın neşesi
Sevgimin yüreği.
İncitemez kimseyi bilirim
En iyi ben tanırım onu
Beni de en iyi o kuşanır
Saçlarımı tarayıp türküler bağırır…
Bir keresinde mahalle kavgasında bir çocuk tarafında dövülmüştü
Ağlaya ağlaya evin yolunu tutmuştu,
Çok iyi hatırlarım…

Kanatlarım yok benim
Parmaklarıma güvenirim…
Babamın cesareti var uçlarında
Babamın fedakârlığı
Aklanmış sacları değmiştir uçlarına
Yılmaz bir umut vardır
Şafağı beklerken yıldızları tek tek indiren İbrahim’in arayışına sahiptir
Denemiştir, yanılmıştır yenilmemiştir.

Kanatlarım yok benim
Parmaklarıma güvenirim…
Sözü yoktur
Çünkü o olması için çabalayandır…