Ben İstanbul

Ben İstanbul,

Yedi tepenin üzerine kurulmuş kadim şehir.

Bazen kız kulesinin yalnızlığını yaşatan,

Bazen galata kulesinin gürültüsünü tattıran

Bir tür sihir.

Kiminin diline dolanan hareketli bir şarkı olurum bazen

Bazen de bir ağıt olurum

Gözyaşları ile dudaklardan dökülen.

Ayasofya’yı Sultanahmet’i kucaklayan gökyüzüm,

Bağrına basar tüm şehri.

Gözüne mil çekilmiş bazısının, göremezler maviyi.

Bir dalgalı, bir sakindir denizim, böler ikiye kalbimi

Bir yanım Asya, bir yanım Avrupa,

Aynı anda hissederler ritmi.

Bir rüzgâr eser Rumeli Hisarı’mdan

İnce ince okşar ruhu.

Derken bir selam gönderir Anadolu Hisarı,

İçine işler mutluluğu.

Nice sevdalara, nice acılara tanıklık etmiştir boğazım,

Ah şu Ayrılık Çeşmesi yok mu?

Orada başladı vedalarım.

Kimine göre çözmesi eğlenceli bir bilmeceyim ben

Kimine göre ise yedi bilinmeyenli denklem,

Yıllarca düşündüren.

Ben İstanbul,

Nice savaşlar, felaketler yaşamış,

Yine de dimdik ayağa kalkmış kadim şehir

Ve sen!

Beni yenebileceğini düşünme sakın.

Kudretine güvenir bana kafa tutarsın

Sonra bir bakmışsın,

Büyüme kapılıp kalmışsın

Gurbet TURAN