Sen Beyaz Papatya Bense Mavi…

Sen ve ben bir çift papatyaydı kalbin ritminde. 
Ritim bozukluğu bir şarkıda kaldı tüm umutlar. 
Gülüşleri bozuk en çirkin nakaratlar süslerken fon müziğini, 
Hayale aldanan yarınlar kaldı ellerimizde. 
Sen beyaz papatya bense mavi… 
Beyaza yanık bir hikâyeydi bizimkisi. 
Ne beyazın masumiyeti kaldı ne de mavinin hissi. 
Birer birer tükettik papatyanın tüm güzelliğini. 
Şarkılarda yitirdi bizden sonra masumiyetini. 
Gemiler o en uzak okyanuslara kapılıp, yunusların intiharınca tüketti sevgiyi,
Bizse ayrılıklar yarışı yaparken…
Oysa öyle olmamalıydı. 
Ne gemiler yunusları geçmeliydi ne de yunuslar yarışı kaybettik diye intihar etmeliydi. 
En çokta gözyaşlarımız yunuslara benzememeliydi. 
Ve biz o en derin güzellikler de hep biz kalmalıydı.
Sen beyaz papatya bense mavi…
Şimdi hangi sonsuzluk bir araya getirebilir bizi.

Serkan Emir